Więc, trening. Trening Grom. Byłem spokojny, dość spokojny, ale nie wiedziałem dokładnie, od czego zacząć. Może po prostu zaproponuje Grom? Na pewno się przejdziemy po terenach i... a może po prostu zrobię tak, jak Tafla mnie uczyła? To też jest plan! No to super, mam plan.
Skierowałem łapy w stronę wyjścia z obozu i... chyba czekałem, nie? Jak się dłużej Grom nie pojawi to po prostu będę jej szukać, czy coś. No i będzie spoko.

W końcu. Grom będzie mógł się wyrwać z jaskini Plemienia i poznać ziemie, które otaczają jaskinie. Trochę czuła jakby dusiła się w tej jaskini. Nowicjusz przybył chwilę po Szczycie. Dostrzegł jasnymi, niebieskimi ślepiami mistrza. Czyżby czekał już długo?
— Mam nadzieję, że nie oczekiwałeś mnie zbyt długo - powiedział w charakterystyczny dla siebie sposób. Stoicki spokój towarzyszył burasowi, ale oczy jasno lśniły, kiedy spoglądały na wyjście z jaskini. Ale nie było widać po nim ogromnej ekscytacji. Może to i lepiej dla Szczyta? Nie będzie musiał się obawiać, że jego nowicjusz z nadmiernej radości zrobi coś nierozsądnego.

Po chwili bury kot pojawił się obok mnie, na co ja delikatnie drgnąłem ogonem. Jednak uśmiechnąłem się miło, bo miałem to w zwyczaju, skinąłem łbem i wstałem. Otrzepałem futro z kurzu, który mógł powstać, i byłem gotowy do wycieczki.
— Oh? Nie, nie. Nie martw się. Gdybym czekał długo szukałbym cię w obozie. Ale no, nie czekałem długo, nie martw się — odparłem z delikatnym uśmiechem. Ruszyłem powoli w stronę Ślimaczych Drzew, przy okazji pokazując Grom ogonem, aby podążała za mną. Krok mój był spokojny. Nie śpieszyłem się, mieliśmy czas. Drgnąłem wibrysami.
— Idziemy teraz do Ślimaczych Drzew. Są to tereny treningowe, i czasami będziemy się tam spotykać. Na przykład, jak będę chciał zobaczyć twoje umiejętności polowania i w ogóle, to na przykład wtedy możesz sobie przed treningiem poćwiczyć — zacząłem, spoglądając na Grom.

Grom odczuł lekką ulgę, że Szczyt nie musiał czekać na swojego nowicjusza. A jeszcze by był problem, jakby Grom przyszedł później i minął się gdzieś ze Szczytem, który by jej szukał. Podążyła za nim poza obóz, wyciągając głowę podziwiając widoki, jakie przed nią się rozpostarły. To było zdecydowanie lepsze od tego, co było w obozie Plemienia. Zdecydowanie. Poczuł chłodną bryzę uderzającą jego pysk, ale była to nawet i przyjemna bryza. Nigdy takiej nie czuł, przyjemna zmiana. Kiedy Szczyt przemawiał, Grom zdawała nie słuchać się słów mistrza, gdyż łebek burasa był skierowany w inną stronę. Ale jej pytanie jednak wskazywało, że coś słucha.
— Czyli nowicjusze mogą samodzielnie opuszczać obóz, zgadza się?

Nie przejmowałem się bardzo tym faktem, że Grom nie patrzyła na mnie, kiedy mówiłem. W końcu, kiedy ja po raz pierwszy wybyłem z obozu z Taflą to też dookoła się rozglądałem i podziwiałem widoki! Jednak pytanie Grom wskazywało, że mnie słuchał. On. Nie ona. Właśnie musiałem poruszyć ten temat, i się upewnić.
— Owszem. Jednak prosiłbym, że jak byś wychodził z kimś, to żeby szedł z tobą ktoś starszy. Nawet nie musi być strażnik, chociaż tak by było najlepiej, ale też może być po prostu wytrenowany łowca. Tak dla bezpieczeństwa — mruknąłem ciepłym tonem głosu, spoglądając na Grom. Szliśmy dalej, po czym strzeliłem uchem. Właśnie, o strażnikach mowa. Jednak najpierw, Ślimacze Drzewa, bo do nich dotarliśmy.
— Jesteśmy w Ślimaczych Drzewach. Mam nadzieję, że zapamiętałeś drogę! ...właśnie. Bo rozmawiałem z Reniferem, i mam do poruszenia dwie sprawy. Albo raczej po prostu chcę ci o tym powiedzieć. Pierwsze jest to, że Renifer mi powiedział, że chcesz uczyć się walki. I ja nie mam z tym problemu, nie! Tylko chcę, abyś pamiętał, że jednak uczysz się na Łowcę, i że to polowanie powinno być na pierwszym miejscu, i w ogóle. Łowcy może się przydać walka, ale jednak, no, rozumiesz. Mam nadzieję — mruknąłem, bo po rozmowie z Reniferem to w sumie miałem kilka myśli. Spojrzałem na Grom, przymrużyłem oczy.
— Drugą sprawą jest to, że przekazał mi, że wolisz, aby zwracać się do ciebie, jak do kocura. I tutaj nie mam żadnych obiekcji, czy coś, nie mógłbym mieć, haha. Postaram się to zrobić najbardziej, jak będę umieć. Jednak musisz mi wybaczyć, jeśli będę się czasami mylić — dodałem, drgając wibrysami rozbawiony. No, to tyle, co chciałem poruszyć, i teraz...
— Więc, przejdziemy do polowania. Czy wiesz cokolwiek na ten temat? Albo się domyślasz?

Grom nie miała powodu, aby nie posłuchać słów mistrza. Nie chciała utrudniać treningu sobie jak i mistrzowi. A widać, jak bardzo Szczyt się stara. Był zdecydowanie bardziej rozmowny niż wtedy po zgromadzeniu. Pewnie był to pierwszy szok. Nie tylko zyskał nowe miano, ale też od razu przydzielono mu podopiecznego. Przytaknęła na "prośbę" ze strony łowcy dalej podziwiając widoki. Kiedy dotarli na miejsce, omiótł wzrokiem szybko ich miejsce treningowe i odwrócił głowę do mistrza, by wysłuchać co ma do powiedzenia. Rozmowa z Reniferem? Starszy braciszek naprawdę dba o interesy młodszego rodzeństwa. Poczuł nawet przyjemne ciepło w środku na samą myśl o takiej trosce.
— Oczywiście. Nie zapomnę o moim głównym celu w treningu i nie postawię walki ponad trening na łowcę - odpowiedział spokojnie siadając na zadzie trochę na przeciw mistrza. Drugi temat przypomniał Grom o rozmowie z Reniferem, kiedy to kocur postąpił dokładnie tak samo. Najwyraźniej chciał wspomóc Szczyta z treningiem tak, aby jego pierwszy nowicjusz nie był złym wspomnieniem.
— Wiele to dla mnie znaczy, dziękuję - powiedziała lekko chyląc głowę na znak wdzięczności i wlepiła w niego swoje niebieskie ślepia. Nie jego wina, jeśli się pomyli. Docenia sam fakt, że chce podjąć się takiej zmiany.
— Wiem niewiele, pytałam Robaka trochę o szkolenie na łowcę by wiedzieć lepiej kim chcę zostać. Wiem, że na treningu przerabiał polowanie, wspinaczkę i poznawanie granic. Również uczył się o tradycjach i zwyczajach. Tyle mi wiadomo.

Uśmiechnąłem się do Grom na jego pierwsze słowa. Skinąłem zadowolony łbem.
— Cieszę się. W takim razie masz moje pełne zezwolenie, aby doszkalać się, jeśli chodzi o walkę — mruknąłem, będąc poniekąd dumny z siebie, że na razie tak dobrze dogadywałem się z Grom! Byłem z tego zadowolony, no i w sumie, jak tak dobrze szło teraz, to nic nie mogło mnie powstrzymać w tym treningu.
Na skinięcie Grom łbem tylko się delikatnie uśmiechnąłem, a z mojego gardła wyszedł cichy pomruk. Czyli było super! Skinąłem potem głową na jego słowa.
— Dobrze. Nie trzeba się maartwić, dzisiaj ci to wszystko wyłożę tak, jak najbardziej będę umieć. Jak będziesz miał jakieś pytania, to mnie pytaj, okej? Okej, więc pierwszą rzeczą jest pozycja łowiecka. Musisz delikatnie ugiąć łapki, i ogon mieć na linii z grzbietem. No i brzuch nie może szurać po ziemi, ale to raczej logiczne. No i musisz iść w takiej pozycji. Czekaj, pokażę — zacząłem mówić, po czym delikatnie ugiąłem łapki, a ogon instynktownie ułożyłem na równi z linią grzbietu. Spojrzałem na burego, po czym skinąłem łbem. — Zauważ, jak teraz będę szedł, że idę pod wiatr, aby mnie żadna zwierzyna nie wyczuła, i będę raz co jakiś czas patrzeć, czy na nic nie nadepnę. Na przykład jakiś liść, gałązka. Jakiekolwiek dźwięki mogą spłoszyć zdobycze, które mają być u nas na stosie zwierzyny — mruknąłem spokojnym tonem głosu, po czym zacząłem powoli iść. Zerkałem raz po raz pod swoje łapy i wybierałem takie miejsca, gdzie jak nadepnę to nic nie wyda większego dźwięku. Po chwili, gdy upewniłem się, że Grom mnie obserwuje i w ogóle, stanąłem i wróciłem do nowicjusza.
— Na razie wszystko zrozumiałe?

Grom bacznie obserwował każdy ruch łowcy. Z samej obserwacji może wiele wywnioskować i się nauczyć. Ale praktyka też jest istotna. Na pytanie mistrza przytaknęła głową i obróciła się do niego bokiem, chcąc przyjąć tą samą pozycję.
Ugiąć łapy, ogon na linii z grzbietem, brzuch nisko, ale nie bardzo. Poruszać się pod wiatr, patrzeć pod łapy - za każdym razem, kiedy przytaczał sobie cechy takiej pozycji, wykonywał je w praktyce. I wyszło! Powoli przesuwał się do przodu patrząc ostrożnie pod łapy, a i przed siebie. Przeszedł tak trochę, po czym wyprostował się i wrócił do mistrza.
— To jest jasne.

Skinąłem głową na słowa Grom.
— Okej, super. No i jeszcze jest jedna sprawa, jeśli chodzi o polowanie. Mianowicie, do każdej zwierzyny skradasz się inaczej. W sensie musisz iść pod wiatr, być cicho, na nic nie nadepnąć, no i iść w pozycji łowieckiej, ale do każdej zwierzyny masz jeszcze coś. Ogółem, do gryzoni musisz przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Bo gryzonie szurają brzuchem po ziemi, przez co czują więcej. No a jak przeniesiesz ciężar na tylne łapy, to możesz je w ten sposób oszukać. Jeśli chodzi na przykład o króliki, albo zające, to one dużo słyszą, więc musisz spłycić oddech, najbardziej, jak potrafisz. No i masz ptaki. Ptaki widzą dużo, bo mogą głowę odwracać we wszystkie strony. Więc je musisz zachodzić od tyłu, na przykład też możesz w łuku, ale co najważniejsze to musisz raz na jakiś czas się zatrzymywać, albo się chować przed oczami ptaka. Możesz się kryć za krzewami, drzewem, albo czymś innym, co będziesz miał- w pobliżu — mówiłem dalej, mówiąc powoli, przypominając sobie wszystko, co Tafla mi mówiła. Po chwili spojrzałem na Grom i posłałem mu uśmiech.
— Wszystko zrozumiałe? Jak myślisz, jesteś gotowy, aby wytestować teorię w praktyce? Coś powtórzyć?

Szczyt był teraz zdecydowanie inny niż wtedy, na ceremonii. Mówił pewnie, mówił dużo. I to bardzo dużo. Czy to Grom przeszkadzało? Skądże. Nawet i fajnie, bo widziała, że Szczyt zaangażował się w swoją rolę jako mistrza. Nie jest zestresowany, że coś mogło by pójść nie tak na treningu, a skupia się na tym, aby wszystko wyszło jak najlepiej.
Mysz mnie wyczuje, królik usłyszy, a ptak zobaczy - powtórzył w głowie i skinął głową do mistrza na pytanie, czy wszystko jasne.
— Zdaje mi się, że mogę to wykorzystać już w praktyce - powiedział pewnie i obrócił się dookoła zastanawiając się gdzie zacząć. Nowicjusz przywarł do ziemi w pozycji łowieckiej i zawęszył nisko przy ziemi poruszając się powoli do przodu, aby złapać trop jakiegoś zwierzaka.

Na słowa Grom skinąłem delikatnie łbem.
— No to super. Weź mi upoluj... z trzy zwierzyny, co ty na to? Ja będę niedaleko, także nie martw się — zamruczałem, uśmiechając się do nowicjusza. Po chwili odstąpiłem na bok, pozwalając, aby Grom mógł sobie iść gdzie tam tylko chce. Kiedy ruszył rzuciłem ciche powodzenia, po czym zniknąłem w krzewie, aby śledzić Grom i być jego cieniem!

Grom ruszył! Pewnie przed siebie, bo nie miało co go zatrzymywać. Kiedy dziecko Kaczki Lecącej nad Lasem uszło kilka kroków mogło zauważyć przed sobą małego ptaszka, buszującego w krzewach. Bury wróbelek nie był świadom Gromu, i mógł zostać idealną zwierzyną aspirującego łowcy!

Trzy zwierzyny... Raczej to nie problem, prawda? Nie wątpi w siebie, nie jest tym typem kota. Szczyt raczej wszystko jasno wyjaśnił, więc nie powinno być problemem z wypełnieniem zadania. Długo nie szukał. W jego polu widzenia pojawił się wróbelek, malutki, bury. Ale, widział że takie trafiają na stos zwierzyny. Grom zastygł w bezruchu obserwując małe żyjątko.
Ptaki widzą wszystko. Podchodzić od tyłu, nawet po łuku. Co jakiś czas przystawać albo za czymś się chować - powtórzył nowicjusz. Ugiął łapy do pozycji łowieckiej tak, jak uczył go Szczyt. Ogon "położył" z linią grzbietu i pilnował, by brzuch nie szurał po ziemi. Dookoła widział parę większych skał, za którymi skrywał się przed wzrokiem ptaka. Przy tym zwracał uwagę na położenie wiatru i by przypadkiem nie poruszyć czegoś, co by zaalarmowało ptaka o obecności zagrożenia.

Nie wystarczyło wiele wysiłku, by dopaść nic nieświadomego wróbelka.
Ta zdobycz w nowicjuszu wywarła dziwne, ale na swój sposób pozytywne wrażenie. Pozytywne odczucie. Taka zdobycz zrobi wiele dla Plemienia, jest tego świadom, a tak nie wiele wystarczy. Jak jedno kłapnięcie szczęki może tak łatwo pozbawić takie stworzonku tchu i życia. Jak tak nic nie znacząca czynność może zmazać zmartwienia Plemienia. To było i nawet fascynujące ile zwykły kot jest w stanie zrobić. Grom dość długo wpatrywał się w martwe stworzenie, ale otrząsnął się, kiedy zimny podmuch wiatru uderzył go w pysk. Czy to była niezdrowa myśl? Nie czuje wyrzutów. Ale, chyba cel łowcy jest jednym z najlepszych opcji, jaką mógł wybrać mu Wieszcz. Złapał wróbla za skrzydło i rozejrzał się bacznymi oczętami poszukując miejsca dla zwierzyny. Nie może jej tak rozwalać wszędzie, inaczej potem jej nie znajdzie. Postanowił wybrać małą skrytkę pod odstającym kamieniem, gdzie spokojnie dorosły kot mógłby skryć się przed deszczem.

Nowicjusz wyruszył na dalsze poszukiwania, bacznie nasłuchując i obserwując. Zamarł, kiedy dostrzegł kolejne zwierzątko, niczego nieświadome z nadchodzącego zagrożenia. Serce Gromu przyśpieszyło na myśl i ponownym pochwyceniu gryzonia między zęby albo przygniecenia go do ziemi, dopóki nie straci tchu. Ponownie przyjął pozycję łowiecką: ugiął łapy, brzuch trzymał nisko przy ziemi, ale nie na tyle nisko, aby nim szurać. Ogon był zrównany z linią grzbietu, jak i głowa. Zwrócił uwagę czy nie idzie z wiatrem by nie zaalarmować gryzonia i patrzył uważnie pod łapy. Teraz zgodnie z zaleceniem: przeniósł ciężar ciała na tylne łapy.

I... Nie złapał. To wcale go nie zadowoliło, a wręcz przeciwnie. Ta chęć pochwycenia stworzonka między zębate szczęki osiadła się gdzieś wewnątrz niego, czekając na kolejną okazję by podnieść ciśnienie krwi kocura i podnieść poziom adrenaliny. By wręcz zamruczał cichutko z zadowoleniem, kiedy na stos trafi świeże pożywienie, a to stworzonko opadnie bez sił w jego uścisku. Ale nie, dzisiaj nici z tego. Jeszcze trafi się lepsza okazja, ale dzisiaj. Podnosi sobie poprzeczkę. Nie wróci z trzema zdobyczami jak prosił o to Szczyt, a zapoluje jeszcze na trzy kolejne, by wrócić z czterema. To rekompensata dla samego siebie za tego... Podłego rudzielca.

Teraz nie ma zamiaru dać uciec zdobyczy. Skupił swój wzrok na burym wróbelku, który nie był świadom zagrożenia. Jak poprzedni. Powrócił do pozycji łowieckiej uginając łapy, ogon i głowę równając z linią grzbietu i poruszając się nisko przy ziemi. Kiedy upewnił się, że nie idzie z wiatrem a pod wiatr, ruszył w stronę wróbla. Jak miał okazję chował się za kopkami skał albo przystawał w miejscu. Czasami też opuszczał ciężki łeb na dół, aby dokładnie przyjrzeć się czy na nic nie nadepnie czy też nie ruszy kamyka, który by zaalarmował wróbla.