Wojowniczka odruchowo lekko zachichotała, widząc połysk zafascynowania w oczkach Kopeć. Nigdy nie sądziła, że stanie się obiektem zainteresowania. Jakiegokolwiek. Nigdy też nie uważała się za jakąś wybitnie silną, nawet z wyglądu. Ale przecież Kopeć nie widziała jeszcze nigdy prawdziwego, silnego wojownika. Widok takiego dopiero kota byłby dla niej niezwykły.
Speszyła się jednak ledwo zauważalnie, gdy Kopeć poruszyła temat swojej połowicznej ślepoty. Kompletnie nie wiedziała jak na to zareagować. Przecież nie powie kotce wprost, że to duży problem. Ale jaki byłby sens dawania jej błędnej nadziei, że w ogóle nie wpłynie to na jej życie. Na pewno będzie miała pewne problemy podczas treningu oraz po nim.
- No to... w takim razie musisz na niego wymyślić jakiś chwyt. Jego na pewno też da się podejść od jakiejś strony - miauknęła, starając się nie tracić optymizmu. Uff, chyba nie powiedziała nic źle? No, jednak rozmowa z kociętami nie zawsze jest taka łatwa!

Tęczowa Chmura dobrze gadała! Powinna dać mu w nos, a nie dawać się tak pomiatać! To ona powinna tu rządzić, a nie on!
— Dobze! - powiedziała z entuzjazmem. Nawet odwróciła się na pięcie by wylecieć z legowiska, ale znowu zwróciła się ku Tęczy. — A, pani Tenco, a co to znacy sw.. S... Chfyt? - spytała znowu siadając na zadku przed ogromną wojowniczką mrugając kilkukrotnie ślepiami. Nie wiedziała co to chwyt, a żeby zrobić go na bracie musi wiedzieć co to. A może Tęcza jej to pokaże!

Tęczowa Chmura uśmiechnęła się lekko pod nosem. Cieszyła się, że w jakiś sposób udało jej się doradzić kocięciu. Może wydawało się, że to tylko rada odnośnie zabawy, ale z czasem, gdy Kopeć będzie dorastać, naprawdę będzie musiała wytrenować sobie jakieś chwyty, które ułatwią jej walkę z jej okiem.
Już chciała odwrócić się i wrócić do swojego legowiska, kiedy Kopeć jednak postanowiła wrócić.
- No wiesz... Chwyt, to taki ruch, który pozwoli ci wygrać w czasie... zabawy... - miauknęła, nieco niepewnie. Nie chciała używać słowa ''walka''. Kopeć raczej nie powinna już teraz myśleć o walce, zwłaszcza takiej z rodzeństwem...

Kotka wysłuchała z szeroko otwartymi oczyma o czym mówi jej wojowniczka. Najwyraźniej bardzo chciała chłonąć tą wiedzę, którą podawała jej Tęczowa Chmura. Na koniec kiwnęła żwawo głową.
— O, dobze. A pokazie mi pani chfyt? - spytała, ale nie mogła nawet wyczekać na odpowiedź, gdyż poza legowiskiem wojowników rozległo się wołanie Tafli, szukała pewnie Kopeć. Kotka szybko się poderwała.
— To pokazie mi pani potem. Doficjenia! - zawołała i skocznym krokiem wybiegła. Raz potknęła się o dziwny korzeń wystający z ziemi, ale bez słowa podniosła się i z lekko brudnym futerkiem wybiegła.

// zt

Trochę szkoda, że Roztrzaskana Tafli zawołała Kopeć i koteczka musiała już iść. Chociaż w sumie matka pewnie się o nią martwiła i w dodatku wybawiła poniekąd Tęczową Chmurę z ciężkiej sytuacji. Nie wiedziała, jaki chwyt miałaby pokazać Kopeć. Nigdy wcześniej nie znała półślepego kota. Nie wiedziała, jak miałaby pomóc. Na pewno nie obmyśliłaby takiego chwytu w kilka chwil. Uhh... Wyglądało na to, że za kilka księżyców Kopeć będzie musiała pracować znacznie ciężej, niż reszta rodzeństwa.
- Do widzenia, Kopeć!

//zt