— Noo? Wiesz ile byś czasu zaoszczędził sobie, ale i Motylowi czy Rosce, gdybyś zamiast ich, pytał bezpośrednio mnie? — parsknęła, mrużąc przy tym ślepia w rozbawieniu. Oczywiście, istniała szansa na to, że skłamałaby wujowi odnośnie swojego samopoczucia, ale znacznie mniejsza niż... wcześniej. Gdy była świeżo po mianowaniu na terminatorkę czy wojowniczkę, zapierałaby się wszystkimi kończynami, że dobrze się czuje, chociaż skręcałoby ją z bólu. Jednak teraz? Czuła, że mimo wszystko byłaby szczera z kocurem. W końcu teraz spóźniła się z leczeniem nie dlatego, że uporczywie wmawiała sobie, że wszystko dobrze; oczywiście, ignorowała objawy, ale zaraz jak odrobinę się pogorszyły, udała się z nimi do Roski. Miała masę obowiązków na głowie i trochę się zapomniała. Chociaż im dłużej o tym myślała, tym więcej sensu widziała w tym, by nie dzielić się swoimi przemyśleniami z Orzechem. Miał trochę racji, że ze wszystkich kotów, to jednak medycy byli najbardziej wiarygodnym źródłem. Dlatego też finalnie westchnęła i pokręciła łbem. — Może też dlatego, że za nim zdążą jakkolwiek namieszać, znikają bez słowa — mruknęła dość kwaśno w ramach odpowiedzi odnośnie wymagających terminatorów. Gdyby kocięta nie znikały przed lub zaraz po swojej ceremonii, na pewno znalazłoby się więcej "ciekawszych" przypadków.
— Ale to nawet lepiej, że nie ma ich tak dużo. Przynajmniej jest spokojnie. Mały Płomień zapadł się pod ziemię już jakiś czas temu, więc jak postawisz Szerszeniową Łapę do pionu, w klanie nie powinno być większych, hm, kretynów — westchnęła, a gdy temat zmienił się na Gołębie Serce, wysłuchała wuja i odezwała się dopiero jak ten skończył. — Hm, na pewno jakoś mu to pomoże w wyjściu z załamki po Skowronku. Zresztą... Wytrenowanie Małego Płomienia to jak wytrenowanie ducha. Teraz faktycznie ma szansę na coś bardziej satysfakcjonującego. O, a jak się sprawy mają ze Słodkim Nektarem?

— Teraz możemy liczyć tylko na to, że sytuacja w końcu się ustabilizuje — mruknęła cicho i wzruszyła łagodnie barkami. Chociaż bardzo by chciała, bo ją samą również to frustrowało, nie mogła nic poradzić na to, że kocięta i terminatorzy znikali... od tak, a to frustrowało ją jeszcze bardziej. Wychodziło na to, że mogła się jedynie przyglądać jak klan słabnie, ale... Najmłodsze pokolenie wydawało się nieco stabilniejsze niż poprzednie mioty. W końcu jedynie Szerszeń został z miotu Leśnej, a reszta jego rodzeństwa rozpłynęła się w powietrzu. Kocięta Pochmurnego Świtu chociaż rozpoczęły swoje treningi i było je widać, a sama Puch była jak na razie zadowolona ze swoich dwóch terminatorek. Mimo lekkiego roztrzepania Różanej Łapy, radziła sobie całkiem dobrze i miała szansę na zostanie dobrą wojowniczką. Srebrzysta Łapa resztą podobnie, chociaż ona do wszystkiego się przykładała.
— To dobrze słyszeć, aleee — i tu się nieco wyszczerzyła, szturchając kocura łokciem pod żebra. — Chodziło mi bardziej o relację między wami. Jakoś ostatnio nie chwaliłeś się postępami, więc? Coś ruszyło, czy Świergoczący Bór dalej będzie się zamartwiać, że jesteś sam? — może trochę podkoloryzowała z wplątywaniem w to wszystko matki, ale miała z tyłu głowy to, że Świergot parę razy wymsknęło się coś o tym, że jej brat jest sam, gdy ona już od wielu księżyców jest z Gęsim Tupotem.

Wierzbowy Puch przytaknęła mu lekkim skinieniem łba. Z jednej strony wolałaby kilkunastu kretynów do ogarnięcia niż kompletny brak wojowników. Chociaż kto wie, czy z tych "trudnych" przypadków cokolwiek by wyszło. Doskonałym przykładem był Mały Płomień, który po jakże prawdziwej i wylewnej przemowie na swojej ceremonii, zaraz zapadł się pod ziemię i zrobił tyle co nic. Może przez jakiś czas widziała go w obozie i na patrolach, ale to tyle. Nawet zawalił trening swojej jedynej terminatorki, która zresztą tak samo jak on, rozpłynęła się w powietrzu. Ciekawe co podkusiło Szałwiową Gwiazdę do przydzielenia mu terminatora. Czy naprawdę była na tyle głupia by uwierzyć paplaninie Malucha? Najwyraźniej.
— Hm — mruknęła cicho, chwile przyglądając się speszonemu kocurowi. Mimo wszystko spodziewała się nieco innej odpowiedzi. Odkąd został przywódcą, a Słodki Nektar zastępcą, minęło sporo czasu i cicho liczyła, że coś ruszyło w sprawie ich relacji. Chociaż jak się teraz zastanawiała, czy aby na pewno Słodki Nektar będzie dobrą partnerką dla jej wuja? Nie znała kotki bliżej, więc ciężko było jej to w pełni ocenić, ale trochę martwiło ją to, że Orzech mógłby związać się z kimś, kogo praktycznie nie byłoby w klanie z powodu chorób. Co to za partnerstwo? — Jak się z tym czujesz, Orzech? — ostatecznie postanowiła zdusić w sobie chęć odwiedzenia kocura od tego wszystkiego i wypytać kocura o jego odczucia. W końcu... nie mogło być to dla niego łatwe, a że ich rodzinną "tradycją" było duszenie w sobie emocji do momentu w którym ktoś o to bezpośrednio nie wypytał to... Delikatnie otarła się bokiem o ten wuja i zerknęła na niego ciepło.

Podczas, gdy Orzech odpowiadał, Puch zaczęła się nad czymś zastanawiać; czy nie spojrzała na to zbyt materialnie? Oczywistym było, że dla orzecha ważniejsze jest zdrowie Słodkiego Nektaru niż to, że jeszcze się nie zeszli. W końcu jak kogoś darzy się głębszym uczuciem, wspiera się go mimo wszystko, nie ważne w jakiej kondycji jest. A jednak nie mogła pozbyć się dziwnych myśli o tym, że na dłuższy czas mogłoby być to uciążliwe i po prostu frustrujące.
— Powiem wprost, trochę martwi mnie to, że mógłbyś związać się z kotem-widmo — mruknęła bez zbędnych ogródek. Wiedziała, że nie należało skreślać drugiego kota tylko przez jego zdrowie czy cokolwiek innego, ale z jej perspektywy wyglądało to niesamowicie frustrująco. Uniosła delikatnie brew, przyglądając się kocurowi uważnie, jakby upewniając się, że ten rozumie co ma na myśli.
— Może podchodzę do tego zbyt krytycznie i pesymistycznie, ale ciężko mi sobie wyobrazić budowanie głębszej relacji z kimś, kogo praktycznie nie ma, stąd moje obawy i pytanie o twoje samopoczucie. Trochę mi, hm, ulżyło, że podchodzisz do tego w ten sposób. Będę wam kibicować w naprawie relacji, a to, czy finalnie doprowadzi to do partnerstwa, to już wasza wspólna decyzja. Po prostu nie chce abyś czegokolwiek żałował, chyba rozumiesz? — westchnęła, nie do końca wiedząc, czy to co powiedziała w pełni pokrywało się z tym co chciała przekazać, ale naprawdę nie miała do Słodkiej nic głębszego; po prostu nie mogła sobie wyobrazić, że jej relacja z jej wujem jakkolwiek ruszy w stronę partnerstwa w takich warunkach.

– W porządku, nic się nie stało. W sensie… rozumiem, skąd płyną twoje słowa. Po prostu sytuacja Słodkiej jest zupełnie inna, niż… no, takiego Małego Płomienia, dajmy na to – dodaje, trochę żeby się wytłumaczyć ze swojej zdecydowanej reakcji. W klanie mieli wiele kotów, które były bardziej widmami poza zasięgiem wzroku, ale nie uważa, by jego Zastępczyni do takich należała. W końcu… w takiej sytuacji zapewne nigdy nie byliby ze sobą tak blisko, by w ogóle rozważać bycie w związku. Rozmawia jeszcze jakiś czas z Puch, po czym się z nią żegna i wraca do obowiązków.

zt

Do obozu szła w ciszy. Nagle nieprzyjemna pogoda, frustracja związana ze stanem Wichru czy nawet wciąż bolący ząb, zeszły na drugi plan. Wierzbowy Puch nie była może zadowolona z zachowania siostry, ale czy była wciekła? Bardziej zmęczona i nieco zainteresowana tym, co sprowokowało Kasztan do dania kocurowi w pysk. Jak tylko weszły do obozu, poprosiła szylkretkę by poszła za nią i przysiadła przed wejściem do swojego legowiska, łbem wskazując by kotka usiadła obok.
— Zatem? — zaczęła, unosząc delikatnie brew, a jej głos był znacznie spokojniejszy niż w momencie interwencji. Jednak Kaszan mogła wyczuć, że liliowa nie była zadowolona z faktu, że w ogóle muszą o czymś takim rozmawiać. — Dlaczego dałaś w pysk temu podlotkowi?

/Kasztan

Kotka podążała za siostrą w ciszy przez całą drogę, nawet nie patrząc nigdzie naokoło. Jej wzrok był wbity przed siebie i poważny, zdeterminowany.
Nie zmienił się, kiedy koty dotarły do obozu. Kasztan podążyła za zastępczynią do wskazanego miejsca i usiadła wyprostowana, z głową uniesioną i spojrzeniem położonym na Wierzbowym Puchu.
Usłyszała pytanie kotki i nawet ucieszyło ją określenie uczniaka z Gromu ,,podlotkiem". Właśnie tym był.
Raz poruszyła ogonem po czym obwinęła go wokół łap i zaczęła mówić.
- Ten uczeń ocierał się o mnie, flirtował i nie chciał zostawić w spokoju, pomimo, że go ostrzegałam.- powiedziała tonem pewnym siebie jednak poważnym. - Dawałam mu jasne znaki, że chcę być sama. Nie posłuchał. Zbliżał się coraz bardziej i był natrętny, dlatego nie było innego wyjścia jak dać mu w pysk.
Nie odrywała wzroku od liliowej. Ba, nawet prawie w ogóle nie mrugała. Była gotowa bronić swojej pozycji w tej konwersacji.

Czyli tak jak podejrzewała. Kocur był natrętny, nie rozumiał prostego "nie" i doprowadził do tego, że Kasztanowa Łapa pomogła sobie przemocą. Musiała oddać kotce tyle, że nie włożyła w cios na tyle siły by zrobić kocurowi realną krzywdę. Puch w jej wieku nie miałaby tyle samokontroli i najpewniej nieźle obiłaby mu pysk, jak nie wytrąciła dolną szczękę. Jak dobrze, że Mały Płomień skończył jedynie z niegroźnym, ale bolesnym, obiciem na policzku. Gdyby nie nagły atak paniki, najpewniej by go tam rozszarpała. Kasztan miała nieco więcej pomyślunku, ale dalej zachowała się na tyle nieodpowiednio, że zastępczyni musiała zareagować.
— Oczywiście, że było inne wyjście — westchnęła, przekrzywiając delikatnie łeb na bok, a jej głos pozostawał spokojny, może nawet i nieco rozbawiony. Nie bawiło jej jednak to, że jej siostra była w jakiś sposób napastowana przez gromowego terminatora; nie. Raczej fakt, że wyglądała jakby usiadła na jeżu i zaraz miała się z nią wykłócać. Zupełnie jakby Wierzbowy Puch miała uznać, że to jej wina, że trafiła na skończonego kretyna.
— Jakkolwiek się zgodzę, że ten gówniarz sobie na to zasłużył... — zaczęła. — ...to nie możesz dawać się tak prowokować. ZWŁASZCZA na zgromadzeniach. Chyba zdajesz sobie sprawę, że mogło to eskalować w bardzo nieprzyjemny sposób, prawda? Jakbyście zaczęli się nagle okładać, koty miałyby głęboko pod ogonami kto zaczął i o co poszło, a jedynie zaczęłyby oceniać zachowanie terminatorki z Klanu Wichru — wyjaśniła, posyłając siostrze znaczące spojrzenie.
— Chce przez to powiedzieć, że czasem musisz zacisnąć zęby, wstać i odejść. Nie wszystko rozwiążesz przemocą, Kasztan.

Kotka wysłuchiwała słów tamtej, powoli rozluźniając się coraz bardziej. Nie zmieniło to faktu, że wciąż była podirytowana całą sytuacją, ale trochę ją uspokoiło gdy Puch w niektórych momentach przyznawała jej rację.
Nie przerywała jej i czekała aż tamta skończy mówić. Wzięła głęboki oddech i zaczęła.
- Zgadzam się, wiem, że to mogło się skończyć większym konfliktem. Rozumiem, że to rzeczywiście mogło być przesadzenie z mojej strony - przyznała. - jednak w równej mierze nie chciałabym mieć reputacji jako ta niemiła na zgromadzeniach jak i ta, która daje się omamić byle jakiemu kocurowi. A jeśli ktoś by to zobaczył a następnie rozniosły się plotki o tym, że Klan Wichru daje się tak spłaszczyć? Tak zmanipulować? Inne klany uznałyby nas za słabych, prawda?- powiedziała, mając nadzieję, że jasno wyjaśniła swoje stanowisko.
Rozluźniła się trochę bardziej.
- Oprócz tego, próbowałam zacisnąć zęby i odejść. Odeszłam pierwszy raz, potem ostrzegałam. A ten... pchlarz dalej się nie odsuwał- powiedziała, pozwalając sobie na lekceważące miano dla terminatora.
- Wiem, przemoc nie jest drogą do wszystkiego. Ale jemu się należało. ten głupi uśmieszek, te durne teksty...- powiedziała niepotrzebnie się nakręcając i wbiła pazury w ziemię.
Kiedy zorientowała się, że znów jest zła, wzięła głęboki oddech aby się uspokoić po czym znów wyprostowała się i spojrzała na siostrę.
- Jaka kara mnie spotka?- spytała, przechodząc do rzeczy.

Zastępczyni słuchała jej w ciszy, co jakiś czas poruszając łagodnie końcówką ogona czy wąsami. Widziała w Kasztan sporo samej siebie sprzed kilkudziesięciu księżyców, gdy rozmawiała z Orzechem odnośnie zalewających ją myśli i niepokojów. Rozumiała skąd Kasztan miała w sobie tyle złości i żalu, a nawet była w stanie odtworzyć prawdopodobny tok myślenia swojej młodszej siostry, który zaowocował takimi, a nie innymi, wnioskami - ale - wiedziała również, że były one wyolbrzymione do granic możliwości. Jeżeli Orzech czuł się podobnie co ona teraz, wcale nie dziwiła się jego reakcji.
— Hm, myślę, że trochę przeceniasz całą tę sytuację — mruknęła w końcu, na moment przymykając ślepia. — Wątpię, by ktokolwiek o mózgu większym niż mysie odchody, odebrał te marne podrywy jakiegoś szczyla za próbę manipulacji, a twoją inną reakcję za płaszczenie się i słabość Wichru. Poza tym, to raczej fakt tak nagłej i szybkiej śmierci silnego przywódcy jakim był Orzechowa Gwiazda jest lepsza podstawą do uznawania nas za słabych. — Ostatnie zdanie wypowiedziała ze słyszalną gorzką nutą, a nim Kasztan ponownie zdążyła się odezwać, Puch otworzyła ślepia i posłała jej spokojne spojrzenie, dając jasno do zrozumienia, że na tym kończy temat całej tej "bójki" z jakimś podlotkiem. Później padło pytanie o konsekwencje, a kocica wzruszyła barkami i podniosła się.
— Księżyc wymiany mchu w legowisku starszyzny i bycie na każde ich zawołanie — orzekła, kiwając łbem na znak, że jej młodsza siostra jest już wolna. — I rada na przyszłość, jak chcesz obijać mordy jakimś frajerom, rób to tak, aby nikt nie widział, dobra? Mogę cię nieco poduczyć jak odpowiednio zaznaczać, hm, swoją rację. Raz dałam twojemu starszemu bratu tak w pysk, że wylądował na jakiś czas u medyka — i po tych słowach puściła kotce oczko, po czym odeszła w swoją stronę.

/zt

Kotka patrzyła na nią skupionym wzrokiem, analizując każde słowo i automatycznie znajdując na nie jakiś argument przeciwny lub wymówkę w swojej obronie. Chwilę zajęło jej uświadomienie sobie, że nie musi tak naprawdę się bronić, bo Wierzbowy Puch podchodzi do sprawy na spokojnie.
Przeanalizowała wątek manipulacji i słabości klanu raz jeszcze, i chcąc niechcąc odrobinę zgodziła się z siostrą. Co nie znaczy, że żałowała swojego zachowania! W jej głowie dalej miało one dobre uzasadnienie i Kasztan nie da sobie powiedzieć inaczej.
Kotka jedynie skinęła głową na silny wzrok tamtej, rozumiejąc co oznacza. Dla niej szybsze skończenie tej rozmowy również będzie korzystne- nie będzie brnęła dalej, bo jeszcze sobie narobi problemów.
Poczuła też ulgę kiedy Puch powiedziała o konsekwencjach. Szylkretka spodziewała się czegoś o wiele gorszego i z wdzięcznością skinęła głową. Widząc, że tamta się podnosi również wstała, jednak czekała aż starsza zezwoli jej na wyjście. Wtedy spojrzała na nią raz jeszcze kiedy liliowa powiedziała jej swoją radę a nawet to, jak kiedyś przywaliła ich bratu.
Kasztan słysząc to lekko prychnęła rozbawiona i lekko uśmiechnęła się.
Wyszła z legowiska czując przede wszystkim ulgę ale też trochę zastanawiając się nad tym, jak zareagować w podobnej sytuacji następnym razem.
Wzięła wdech i rozejrzała się po obozie aby następnie udać się do legowiska starszyzny i już teraz wymienić mech.

//zt!