Deszcz nie spodziewał się że kotka jakkolwiek zareaguje na określenie jego samego słowem tłustym. Skulił się minimalnie gdy zobaczył stanowczość kotki. - N- no nie... nie! Jesteś jak inne kotki całkiem no... - pokiwał głową potwierdzając słowa kotki. Czy każdy w tym klanie potrafił tak stanowczo wypowiedzieć swoją myśl? No może oprócz Traszki... ale ona jest ogólnie dość specyficzna.
- Pewnie dlatego że dla większości to norma mieć duże rodzeństwo właśnie. - stwierdził i wziął kolejnego kęsa. Zamilkł na chwilę przeżuwając mięso i myśląc jak pociągnąć rozmowę dalej.
- Myślałaś może o przyszłości? Takiej dalekiej? Na przykład czy widzisz siebie kiedyś jako Wierzbową Gwiazdę? Albo... Puszystą Gwiazdę? W sumie to nie jestem pewien jak to działa. - bo przypadek ewolucji imienia Puch był raczej inny niż u większości.

Reakcja Deszczyka wynikała raczej z faktu że nie miał odwagi powiedzieć czegoś więcej. Uważał Wierzbową Łapę za naprawdę ładną kotkę... ale wynikało to chyba z faktu że ją po prostu lubił. Nie miał nikogo "w swoim typie." I czy on w ogóle miał "swój typ"? Czy kiedyś któraś go zauroczy swoim wyglądem tak że ten nie będzie mógł oderwać wzroku? Ciężko było mu to sobie wyobrazić... chyba jednak największą role w jego guście odgrywał charakter. - No to u mnie to samo, mam nadzieję że kiedyś zostanę wujkiem dla kociąt mojego brata lub tatą dla swoich... no ale na razie mi się do tego nie śpieszy!. Heh. - zaśmiał się nerwowo i spojrzał na już resztki jego posiłku. - Ale chyba mi najbardziej zależy na otrzymaniu imienia od mojej matki. - i tu zamilkł na chwilę. Nie chciał imienia od Szałwiowego Życzenia, lub wymyślonego przez niego samego. Chciał być na równi z Gradowym Chłodem... a jednak Pora Nagich Liści przypomina mu o przemijającym czasie. Golcowa Gwiazda już nie jest najmłodsza niestety.

Kocur zamknął oczy i uśmiechnął się gdy kotka dotknęła jego policzka. O dziwo czuł że nawet tak drobne gesty są tak bardzo potrzebne w chwilach zawahania. Otworzył oczy patrząc przed siebie. Miał tendencje do unikania kontaktu wzrokowego nawet gdy ufał danemu kotu. Po prostu... patrzenie w oczy jest niekomfortowe. -Dziękuje. - zamruczał i spojrzał na posiłek kotki. - Myślisz że to im więcej kotów w coś wierzy tym bardziej staje się to realne? - i nie miał tu nawet na myśli Gwiezdnego Klanu. Tylko było to bardziej pytanie ogólne - takie może takie z tych egzystencjalnych? Życiowych? Hm.

Wierzba uśmiechnęła się ciepło w stronę kocura po jego odpowiedzi i delikatnie się odsunęła, zerkając w niebo, gdy ten skupił się na zwierzynie. Uszy terminatorki zadrżały gdy padło dość... ciekawe pytanie? Zamrugała powoli i wróciła spojrzeniem na Deszczyka, unosząc nieznacznie brew. Chyba mieli dzisiaj dobry dzień, bo to już drugi dość, hm, podniosły temat? Pierwszy był o partnerstwie i kociętach, a teraz to.
— Myślę, że tak. — stwierdziła po krótkiej chwili, cicho odchrząkując. — Ale... chyba najważniejsza jest twoja własna wiara w powodzenie czegoś. W końcu nikt inny nie zrealizuje za ciebie twoich postanowień, ambicji czy marzeń, nie? A-ale jak chodzi o inne sprawy to wydaje mi się, że jak najbardziej ma to sens, że im więcej kotów w coś wierzy, tym coś staje się realne. — mruknęła. Jedyny przykład jaki jej się tutaj nasuwał to - mało przyjemny! - lęki. Im więcej kotów wierzyło, że coś jest straszne, ów rzecz taka zostawała. No, przynajmniej Puch tak to pojmowała. Może nawet szło to podciągnąć pod Gwiezdny Klan? Koty w niego wierzyły więc istniał, a ci, którzy go nie znali i nie wiedzieli o jego istnieniu, a więc i w niego nie wierzyli, nie mieli do niego wstępu. Huh. Już miała to poruszyć na głos, ale kątem oka dojrzała Świergoczący Bór, Wschodzący Księżyc i Leśną Łapę, którzy opuszczali obóz, a jej matka zachęcająco skinęła jej łebkiem. Liliowa koteczka drgnęła nieznacznie i zerknęła na Deszczyka przepraszająco. — Ah, musze iść! Mama chyba chce o czymś ze mną porozmawiać. To... do zobaczenia później! — miauknęła wesoło i liznęła kocura w ucho w geście pożegnania, podniosła się i wesołymi susami doskoczyła do rudej rodzicielki, opuszczając u jej boku obóz.

zt, dziękuje za sesje!!

-Mhm... t-to powodzenia! - pożegnał kotkę wesołym głosem i odprowadził ją wzrokiem. Teraz pozostało mu posprzątać po posiłku i znów zaszyć się gdzieś w obozie.
Miał dosłownie kilka trochę bliższych mu kotów z którymi cieszył się że mógł spędzać czas. Puch chyba też należała do tej grupy... tylko czy mógł ją nazwać przyjaciółką? Dziś trochę zbyt wkręcił się w rozmowę i zaczął zadawać głębsze pytania, ale kotka nie wyglądała na zmieszaną... a może właśnie uciekła przed przynudzającym już Deszczem? Znał siebie i wiedział że pewnie zbyt analizuje niektóre drobnostki, ale pewnie będzie to mu gdzieś siedziało z tyłu głowy. 
Chyba pora na drzemkę.

[zt]

Mały smród, jakim był Pchła, szybko rozprzestrzeniał się po całym obozie. Odkąd tylko okazało się, że łapy kocurka już nie są takie niezdarne i, hej, nawet się go słuchają, nie zamierzał spędzać w jednym miejscu choćby całego uderzenia serca! Miał przecież jeszcze tyle miejsc do zwiedzenia, tak mówił tata, a on tacie wierzył. Matka co prawda nie była zachwycona, że jej pociecha znika z zasięgu wzroku gdy tylko mrugnie, jednakże nie było sposobu, by małego rozrabiakę zatrzymać.
Po szalonej zabawie z ojcem, kiedy Pchle udało się upolować jego ogon aż TRZY RAZY, kremowy wystrzelił z kociarni i tyle by go było. Zupełnie, jakby wyparował, zapadł się pod ziemię, co wydawało się być czymś niemożliwym... Przynajmniej do czasu, bo nagle okazało się, że Pchła był po prostu bardzo zajęty. Zajęty kombinowaniem, oczywiście.
— AAAA!!! — Opętańczy wrzask przeciął Oko Lasu, wraz z akompaniamentem szelestu. Kremowy wisiał nad ziemią, trzymając się gałęzi wszystkimi swoimi łapami i jedynie jego ogonek zamiatał pod nim podłoże. Dyndał w każdą stronę, wyraźnie zaskoczony obrotem spraw (nie spodziewał się, że może spaść!) i zupełnie nieświadomy, że prawdopodobnie przyprawił wszystkie okoliczne koty o zawał.
Dopiero po chwili rozejrzał się, a widok świata do góry nogami sprawił, że nagle zaniósł się chichotem. Prawie też się puścił i spadł, ale to już nieistotne.

/mlch

Maluch nie lubił wielu rzeczy. Swojego imienia, Klanu, rangi, medyków...w sumie ciężko powiedzieć, żeby czarny kocur lubił ckolwiek albo kogokolwiek. Ale jest jedna rzecz, która w tym momencie go irytowała najbardziej.
"AAAA!!!" syrena alarmowa wybudziła go z drzemki. Co prawda, zmęczony nie był bo nie miał czym, ale nadal. Bardziej markotliwy niż zwykle powędrował w stronę dźwięku. Nie zatrzymał się aby ułożyć futro, albo zmyć mech i śpiochy z pyszczka. Wyglądał jak czarny potwór, kierując się w stronę rudego kociaka.
Zwykle pewnie nawet by się nie ruszył z miejsca, ale zaspanie sprawiło, że poczuł potrzebę interwencji. Kociaki. Nie lubił ich. Najchętniej to chciał aby przez pierwsze sześć księżycy kociaki spały i nikomu nie przeszkadzały. Ale tak nie jest. znowu ktoś się rozmnożył i teraz każdy inny musiał słuchać skowycia ich pociechy. W końcu znalazł winowajce dyndającego z niskiej gałęzi. Może w normalnych warunkach by go to rozśmieszyło, ale nadal niewybudzony kocur skrzywił tylko pysk. Cóż, na takiej wysokości kociakowi nie mogła stać się krzywda, więc niech za karę sobie powisi.
– Musisz się tak drzeć? – warknął, schylając się nad kocurem.

W sumie takie wiszenie było całkiem zabawne! Jasne, troszkę się przestraszył, ale o tym nie musiał nikt wiedzieć, szczególnie, że nikogo w otoczeniu nie było... Cóż, do czasu. Bo nagle zmaterializowały się przed nim czarne łapy. Kocurek zaśmiał się, widząc wszystko do góry nogami. Pchła śmiał się na widok obcego kocura, bo wyglądał z jego perspektywy przezabawnie. Do czasu, oczywiście, bo nagle ten zawarczał, a kremowy aż zesztywniał. Skulił uszy i wstrzymał oddech. Był przerażony.
— Ja-a-a-aaa... — zająkał się płaczliwie. Przecież nie zrobił nic złego, prawda? Tylko się przestraszył! Więc czemu teraz ten kocur na niego krzyczał? — Bo-o jaaa plawie... spadłem — wybąkał z trudem.
Chciałby do mamy. Ona nie krzyczała.

Zaraz po tym jak koty się porozchodziły, a ja przygotowałem w głowie jak chce rozegrać te całe przeprosiny i wyczyściłem sobie nieco futro, truchtem podszedłem w okolice Niskich Gałęzi i przycupnąłem w oczekiwaniu na tego kretyna. No, miałem nadzieję, że mimo bycia tchórzem przylezie! Wepchnę mu te przeprosiny do gardła tak głęboko, że będzie nimi srać przez najbliższy księżyc...

/Wilk

Nieco wytrąciło go to z równowagi. Nie, żeby był zły, ale zdecydowanie spokój opuścił jego ciało, a wkroczyła w nie niepewność, prowadząca do drobnej irytacji. Sam cały nieco bardziej się spiął, a z każdym krokiem bliżej umówionego miejsca, czuł jak mięśnie robią się jeszcze bardziej napięte. Niemniej, dotarł tu, uważnie przyglądając się młodzikowi.
- Hm? - nie musiał chyba mówić więcej. Po prostu - "o co chodzi?", tyle że niewerbalne.

Jego ucho delikatnie drgnęło na te słowa. Przepraszał? Miał przynajmniej pewność, że Szałwia przynajmniej faktycznie porozmawiała z jego mamą, bo inaczej wątpiłby że młody by się zreflektował i nagle uznał, że wato przestać być takim paskudnym pajacem.
- Luz - tyle mógł odpowiedzieć. Nie ważne jak bardzo chciał dodać, że ma nadzieję że to się nie powtórzy, gdzieś z tyłu głowy czuł że prędzej by to spowodowało podobną sytuację, niż jej zapobiegło. - Też sory.
Skrzywił się, odchylił uszy. On nie był zmuszony, ale wolał nie mieć ewentualnego problemu z tym, że on nie przepraszał jego czy coś.
- Jeszcze coś, czy tylko o to chodziło?

A więc to kupił? Serio? Ha, jest jednak bardziej naiwny niż myślałem. I jeszcze sam mnie przeprosił, a więc nie było tak tragicznie jak zakładałem. Swoje już odbębniłem i mogłem z "czystym sercem" przekazać mamie, że Wilcza Łapa został przeproszony i może przestać się mną zamartwiać. Teraz przyszedł czas na mój drugi pomysł. Uśmiechnąłem się po jego słowach, jakby radosny z tego, że przyjął moje przeprosiny i podniosłem się na równe łapy.
— Nah, tylko tyle chciałem ci powiedzieć, bo mnie to zżerało. Matka nieźle wysuszyła mi głowę z twojego powodu i ten, miała w tym sporo racji — wzruszyłem barkami i poruszyłem delikatnie końcówką ogona. — Mam nadzieję, że się zakumplujemy, Wilcza Łapo — rzuciłem na odchodne, a jak tylko się odwróciłem do niego ogonem, skrzywiłem się z niezadowoleniem. Zakumplujemy, ta. Po moim trupie.

/zt

Po Wilka trupie też, bo po prostu mu nie ufał. Zakumplowanie się to... nie takie byle co, szczególnie po starcie takim jaki mieli oni. Niemniej, skoro on postanowił od razu po tym odejść, Wilk zrobił to samo. Nie miał interesu stać tu ni chwili dłużej.

[zt]

Z kolei Maluch zbierał się do wyjścia. Mimo niskich temperatur Pory Nagich Drzew, nocne polowanie sprawiało mu przyjemność. Dzisiaj jednak chyba nie będzie mu dane wyjść, gdyż napotkał się na nieprzyjemną niespodziankę. Jego wujaszek. Cierń na jego zadzie, złota kula futra, która wprawiała czarnego wojownika w wewnętrzny szał. W dodatku dostał teraz nowiuśkie stanowisko, więc wypdałoby z nim wreszcie porozmawiać. Bo mieli rozmawiać po ceremonii, jednak choroba młodszego i nowe obowiązki Orzecha pokrzyżowały im plany. Jednak wszystko co dobre kiedyś się kończy, nie?
– Smacznego – rzucił, utrzymując neutralny wyraz pyska – Chyba wreszcie mamy obaj jak porozmawiać. Gratuluje awansu i nowego terminatora, tak przy okazji – powiedział, mrużąc podejrzliwie oczy. Nie wiedział czego się spodziewać po złotofutrym. Wolał grać ostrożnie, na wypadek gdyby zastępca szukał problemów w jego zachowaniu.