Pajęcze Kąty. Miejsce, w którym Komosa ostatnimi czasy spędzała bardzo dużo czasu. Dlaczego tak? Z jednego prostego powodu. Tutaj niemalże na każdym kroku można spotkać pająka. Owady te, może i były nieco przerażające, jednak... W jakimś stopniu fascynowały młodą koteczkę. Uwielbiała je obserwować, a czasami nawet im dokuczać. Ale nie niszczyła pajęczyn, w końcu to ich małe domki. Nie chciałaby, by jej dom, w tym przypadku obóz Klanu Wichru, nagle został zniszczony.
Tego dnia pojawiła się tutaj dość wcześnie. Legowisko starszyzny świeciło pustkami, ale... Nie była tym faktem zaskoczona. Przecież na ten moment nie ma żadnego starszego w klanie, prawda? Od razu, gdy tylko pojawiła się tu, podeszła do swojego ulubionego kąta, który pajęczyn miał najwięcej. Powoli rozejrzała się. Pająki na ścianach, pająki na suficie, a nawet na ziemi. Raj? Raj. Twarz Komosy wykrzywiła się w uśmiechu. Koteczka usiadła na ziemi, wyciągając przed siebie lewą łapę. Zbliżyła ją do jednego, większego pająka, który pod wpływem dotyku odsunął sie w głąb swojej pajęczyny. Świetna zabawa.
/Trufla

Trufla, oh, znaczy już Truflowa Łapa poznała swojego mentora, który został zastępcą! Truflowa Łapa najwidoczniej jest wyjątkowa, Golcowa Gwiazda wzięła Tonące Słońce na zastępcę bo ten jest jej mentorem! Powinien jej podziękować! Ale bez żadnych czułości, wystarczy oddać Truflowej Łapie cześć, hołd, coś wspaniałego...
Truflowa Łapa nie chciała jednak teraz o tym myśleć, t6rzeba cieszyć się tym, co jest, znaczy tym, że została uczennicą. Kotka wybrała sobie legowisko - w głębi, zacienione, ale wyróżniające się.. nią samą! Wspaniałe.
Kotka szła przez obóz. Widząc jednego z kociaków wchodzących do Pajęczych Kątów, przechyliła pyszczek w bok i machnęła nerwowo ogonem. Kto by do pająków wchodził! Mysi móżdżek zapewne. Truflowa Łapa ruszyła do kociaka. Nikt na jej terenie nie będzie brudził się pająkami. Na jej terenie..jak to pięknie brzmi! Ale to nie jej teren, chociaż jest uczennicą, może jednak będzie to jej teren? Członkini Klanu Wichru, więc patroluje te tereny więc poniekąd są jej, no daje przecież oznaczenia zapachowe, znaczy nie robiła nic z tych rzeczy, ale będzie.
Kotka weszła do Pajęczych Kątów z lekkim obrzydzeniem.
- Cześć - miauknęła Trufla do kotki, która okazała się być Komosą. Jej matka i ojciec wychowywali kokę, jednak zawsze była ona trochę inna. Zawsze śmierdziała innością. Była też dziwna, w jakiś dziwny sposób dziwna.
- Co tu robisz? - spytała. Pewnie ogląda pająki i podziwia ich zgrabne nóżki!

Nie sądziła, że ktokolwiek mógłby jej przeszkodzić. Do tej pory, gdy przychodziła tutaj, zazwyczaj skazana była na samotność. I szczerze powiedziawszy, w ogóle jej to nie przeszkadzało. W końcu spokoju nigdy za wiele. W lecznicy... Nie mogła powiedziec, że go miała. Prócz niej, siedziały tam jeszcze dwa kocięta, jak się okazuje, rodzeństwo Truflowej Łapy, bo to właśnie ta terminatorka zdecydowała się tutaj zbliżyć. Przywitała się, patrząc na Komosę. Płowa od razu cofnęła swoją łapę i nieco wyprostowała się, by wyglądać na wyższą. Mimo tego, że Trufla nie należała do wysokich kotów, przewyższała swoim wzrostem młodą znajdę. Ale... To się za jakiś czas zmieni, zapewne.
- Cześć - odpowiedziała równie krótko, przyglądając się kotce. Na ostatniej ceremonii została terminatorką, tak? Komosa miała takie wrażenie i pewnie dlatego, że była pewna, nie zapytała wprost. - Patrze. Wokół wszędzie są pająki, otaczają nas i... To zaskakujące - odparła zgodnie z prawdą, rozglądając się. Mniejsze i większe pająki zajęte były swoimi sprawami. Jeden z nich przemknął właśnie obok łapy Komosy. Koteczka zdążyła podnieść go i przyjrzeć mu się dokładniej. - Nie uważasz, że jest piękny? - zapytała, podsuwając łapę, na której był owad, niemalże pod sam nos Truflowej łapy. Byleby nie wystraszyła się za bardzo!

Truflowa Łapa zdziwiona patrzyła na Komosę. Ona przygląda się pajakom. To dość..obrzydliwe, szczerze mówiąc.
- Przyg-...Przyglądasz się pająkom? - powtórzyła terminatorka. Była zdziwiona tym faktem. Komosa była nieco niższa jak i młodsza od Trufli,, jednak nie wyglądała na niską, a wręcz wysoka jak na swój wiek.
Gdy Komosa przybliżyła swoją łapę z pająkiem do jej pyska, prawie do jej nosa, Truflowa Łapa nie powstrzymała się od krzyku i pisnęła przerażona. Ona. Trzyma. Pająka. Komosa jeszcze bardziej udziwniła się w oczach rudej.
- Ty normalna jesteś? - wyszeptała Truflowa Łapa do Komosy, po części mając nadzieję że tego nie usłyszy. Nie chce mieć w niej nieprzyjaciela, ale jej nie przeprosi!
Brr!
- Ty się nie boisz pająków? I jeszcze bierzesz je na łapy? - pisnęła, ciszej niż wcześniej.
Machnęła nerwowo ogonem. uszy od jakiegoś czasu miała w tył, z niezadowolenia. Zniesmaczona kotka cofnęła pysk do tyłu. Była okropnie zdziwiona, zniesmaczona i niezadowolona z postępowania Komosy. Kociak z niej jeszcze przecież jest, a nawet Trufla boi się pająków.
Truflowa Łapa patrzyła w ciszy przez chwilę przerażona na Komosę.
Po co ta Komosa, jej poniekąd przybrana siostra, robi to, co robi. Dotyka i kocha pająki! Tak to wygląda. Trufla pokręciła głową próbując się uspokoić.
Truflowa Łapa postanowiła że przestanie o tym myśleć i skupi się na odpwiedziach, wytłumaczeniu Komosy.

Zdziwienie Truflowej łapy sprawiło, że Komosa również zaskoczyła sie. Kompletnie nie rozumiała o co rudej chodzi, skąd u niej takie... Obrzydzenie. Skąd tyle jadu i jednocześnie strachu. Przecież nie ma się czego bać, Pająki, chodź ośmionogie, małe i czarne, w ogóle nie są straszne! Czy stanowią dla kotów jakieś zagrożenie? Nie! Zapewne bardziej boją się takiej Truflowej Łapy, niż ona ich! Koteczka jednak chyba nie zdawała sobie z tego sprawy.
- No. Przecież właśnie to powiedziałam - zmarszczyła brewki, patrząc na terminatorkę mniej przyjaźnie niż wcześniej. Biedne kociątko nie miało pojęcia, czy robi coś źle, czy dobrze, czy powinno się przejmować, czy lepiej puścić słowa terminatorki z wiatrem. Zrozumiało dopiero, gdy zostało szeptem zapytane, czy jest normalne. No... Jasne, że tak! Przecież tylko lubi pająki, a to chyba nie żadne przestępstwo. - A ty jesteś? - odrzuciła piłeczkę, zadając jej to samo pytanie. Ha! No i co teraz? Ta Komosa to jednak mądrzejsza jest, niż początkowo myślała. Zielone oczęta błysnęły z zadowolenia, a na twarzy koteczki pojawił się złośliwy uśmieszek.
- No, a nie widać? Przecież one w ogóle nie są straszne! - powiedziała nieco głośniej, przenosząc wzrok na swoją łapę. Dopiero wtedy spostrzegła, że... Nie ma na niej pająka, którego przed chwilą trzymała! Czyżby uciekł? Czyżby spadł? Tak! Na pewno spadł, bo przestraszył się krzyku, który wydała z siebie terminatorka. Głupia! - Wystraszyłaś go! Pewnie teraz, w ramach zemsty, wskoczył na ciebie i szuka miejsca, w którym złoży jaja! Pewnego dnia obudzisz się, a z ust wyjdzie ci całe stado małych pająków! - powiedziała, chcąc przestraszyć rudą. Oczywiście sporo nazmyślała, jednak ciągle brzmiąc wiarygodnie. Jeśli Truflowa Łapa uwierzy to... Będzie zabawnie. Jeśli nie, to... Wymyśli się coś innego, być może jeszcze bardziej przerażającego.

Ruda patrzyła zaskoczona i przerażona jednocześnie na Komosę. Udawała że nie słyszała słów młodszej, jakoby Trufla powtórzyła jej słowa.
Następne słowa płowej kocicy rozwścieczyły Truflową Łapę. Jak ona śmie? Zamiast ładnie przeprosić Truflę ona...
- Nie skomentuje twojego niedojrzałego zachowania. - prychnęła z wyższością. Niedojrzałe z niej kocię i tyle! Nie warte uwagi młodej terminatorki.
- Są straszne! Kto normalny ma tuzin oczu i osiem nóżek, okrutnie czarnych! - pisnęła na słowa Komosy, jako iż niby pająki mają wogóle nie być straszne.
Pająki są jakie są. Ich matki nie obdarzyły ich urodą. Może i dobrze, jeszcze byłyby zagrożeniem dla Trufli! Chociaż, to bardzo niemożliwe!
Truflowa Łapa na słowa Komosy się zdziwiła, po czym zaśmiała się krótko.
- Pająki są zbyt..takie jakie są, aby dotknąć mego wspaniałego ciała, wyglądu. - uśmiechneła się dumnie. - Nie opowiadaj głupot, kociaku.

Plecie… plecie nić pająk… brązowy? Mhhmm, a może lepiej "nić lśniącą brązowy plecie pająk"…? Uch, nie, chyba to pierwsze było lepsze, ale opisanie nici jako lśniącej faktycznie dodawało jakichś błyskotek do zdania. A więc plecie lśniącą nić… nie! Plecie nić lśniącą pająk brązowy, o. Sposób mówienia Gęsiej Łapy ostatnio wrócił do główki Traszkowej Łapy, tak dokładniej, to gdy oglądała pająki zadomowione w jednym z kątów w starszyźnie. Lubiła to miejsce; nie było tutaj za wiele tej całej… heh, starszyzny. W ogóle mało było tu kogokolwiek. To dobrze, bo czarnobiałe ostatnio coraz gorzej znosiło życie w Zielonych Zaroślach, gdzie było tak wiele terminatorów i wojowników i był Orzechowy Cień i inni i ona nie lubiła, gdy oni chrapali, i gdy byli koło niej, i gdy rozmawiali, i gdy wstawali, i gdy kładli się spać, i gdy zwyczajnie sobie byli. Byli sobie? Ech; i tak sobie siedziała, rozmyślając.

/skowron

Z zadumy wyrwał ją dosyć irytujący dźwięk. To znaczy… słyszała kroki i szmery, jakie wywoływał Skowronek, ale nie zwracała na nie większej uwagi, skupiona na czymś zupełnie innym. Czerwony chrząszczyk w czarne kropki – biedronka – szamotała się na białej nici, ale nie mogła odkleić się od pajęczej sieci. Trzepotała ukrytymi pod pancerzykiem skrzydełkami, ale to nic nie dawało, a krzyżak zbliżał się do niej na swoim ośmionożnym napędzie. I był coraz bliżej…
I wtedy odezwał się Skowronek, burząc jej idealne skupienie na scence odgrywającej się przed nią.
Najeżyła się, krótko spojrzała w jego stronę, po czym nic nie odpowiadając wróciła do swojego zajęcia i… NO NIE, przegapiła najlepszy moment; gdy łapał biedronkę. Teraz to był już zajęty jedzeniem jej. Znaczy, nie ominęło ją zbyt wiele, owady to nie są demony prędkości w swoich czynnościach, ale wciąż… chciała zobaczyć wszystko, co się tu działo. Westchnęła.
— W… pająka obserwacji… mi przeszkodziłeś — burknęła, niepewnie próbując układać zdania, jak rudy kot. Nie wiedziała, co za bardzo myśleć o Skowronku, bo nie robił jej żadnej krzywdy, ale zazwyczaj okropnie ją denerwował. Swoim zachowaniem, swoją barwą głosu, i nie doceniał robaków. Ech.

Odwróciła główkę jeszcze bardziej, gdy ten przeprosił. Nie słuchała go; średnio ją obchodziły takie… formalności.
Wróciła do obserwacji na pełnych obrotach. Pająk nie był szybki w swojej sztuce pożerania, ale proces był satysfakcjonujący do oglądania. Gapiła się, wpatrzona jak w obrazek, z zielonymi oczyma otworzonymi szeroko. Znów było fajnie, lecz… ach! Znowu on! Traszeczka położyła uszy po sobie.
— Mmmmhmmmm się przymknij dobra — burknęła — …Pająka przestraszysz, i, i zobaczyć nie… będę mogła, co robi — odparła, kuląc się i wracając, znów, do zajęcia. A tak właściwie, to czemu biedronki miały takie kropki? I czemu akurat tyle? …Skowron nie wyglądał na kota, który znałby odpowiedź.

– E, no... – bąknął. Nie miał pojęcia czemu, ale jak Traszkowa Łapa to powiedziała, to wydawało mu się, że zrobił coś złego, a przecież nie zrobił? Chyba? Bo hej, to nie tak, że W OGÓLE nie obserwował owadów, czasem to robił, szczególnie jak był mały, ale nie na tyle dużo i często, żeby akurat kiedyś przyłapać pająka, jak jadł... Hmmh. Skoro Gąska znała Traszkę, to może powinien ją spytać, czy dogadała się z Traszką jakoś lepiej niż on? Skowronek nie wiedział, czemu zawsze jego rozmowy z Traszką kończyły się w, no, ten sposób, ale już po raz kolejny po prostu sobie od niego szła po czymś, co trochę jakby przypominało kłótnię...
Westchnął, odprowadzając ją wzrokiem i czując się zbyt dziwnie, żeby jakoś ją pożegnać. Z dobrych rzeczy... miał teraz swoje ciche miejsce na odpoczynek, ale jakoś go to za bardzo nie satysfakcjonowało. Ech, koty to jednak czasami były trudne!

/zt