Dzień zapowiadał się stosunkowo słonecznie, choć warstwa śniegu wciąż nie pozwalała kotom na normalne poruszanie się. W takich warunkach można spodziewać się Łosiej Łapy korzystającej z pogody i zajmującej się polowaniem, jednak...nie tym razem. Kotka znajdowała się akurat w osiedlu, obserwując Dwunożnych krzątających się w pobliżu młyna, konstrukcji dziwnej nawet jak na nich. Kilku z nich nosiło jakieś worki, podobne do tych z którymi dzieliła sypialnię jeszcze przed pożarem, a po opuszczeniu klanu. Inni natomiast przybijali drewniane deski, zapewne dla uszczelnienia. Łatwiej byłoby użyć mchu, ale jak wolą. Podglądanie ich spod jakiegoś iglaka i tak było interesujące, choć nie dość pożyteczne jak na jej gust. Po powrocie z Pogórza miała jednak więcej wolnego czasu, niż się tego spodziewała, co zdarzało się rzadko; nie miała doświadczenia w wykorzystywaniu go. Odhaczyła już regenerującą drzemkę i posiłek, a nawet przeszła granice swoich terenów łowieckich, by upewnić się, że wszystko było na swoim miejscu. Każdy kot pozwoliłby sobie w jej sytuacji na chwilę odpoczynku, ale nie ona, ją jak zwykle gryzło to, że nie zrobiła wystarczająco. Była terminatorka wypuściła parę z pyska, rozglądając się po okolicy.

Wciąż pozostawała na swoim miejscu, nawet jeśli po chwili liczba dwunogich istot powiększyła się. Nie bała się wykrycia - to że raz została porwana nauczyło ją ostrożności w kontaktach z nimi nie znaczyło, że będzie tak za każdym razem. Właściwie większość z nich była neutralnie nastawiona do niej i do innych kotów, a w razie czego łatwo było im umknąć. W pewnym momencie usłyszała skrzypienie śniegu za sobą. Myśląc, że to właśnie jeden z nich spięła mięśnie i przygotowała się do skoku, jednak w tej samej chwili zobaczyła przed sobą tylko drobną kotkę. Zjawiła się tak błyskawicznie, że pozostawiła jej mało czasu na reakcję. Zdążyła jedynie zauważyć, że nie była pokaźnych gabarytów. Tym samym wydawała się nieszkodliwa, ale przede wszystkim to musiała się uspokoić. Łoś nie przyszła tu naruszać niczyich terenów i wyjątkowo nie miała ochoty na kłótnię.
— Nazywam się...ugh, mieszkam na Wzgórzach — odpowiedziała potrząsając głową, gdy zdecydowała, że jej imię na nic się w tej sytuacji nie przyda. Jak już, to odstraszy barwną samotniczkę, która mogła mieć nieprzyjemne stosunki z klanowymi kotami. — Nie orientuję się tutaj tak dobrze. Trafiłam na twoje rewiry? — zaczęła dość uprzejmie. Nieznajoma i tak wyglądała na poruszoną samą koniecznością konfrontacji z innym kotem, nawet jeśli ten nie przejawiał agresji. W dodatku to jej odwracanie się i spoglądanie w drugą stronę szybko zwróciło uwagę kotki, która podążyła wzrokiem za ruchem jej głowy. Dopiero wtedy zobaczyła...oho, drugiego kota o długim, ciemnym futrze, który im się przyglądał. Przyszły jej na myśl dwa scenariusze: albo brązowo-kremowa się go obawiała, albo z nim trzymała i oczekiwała na pomoc. Może oba. Złocista zmarszczyła podejrzliwie czoło.
— A kim wy jesteście?

— Co? Nie! — odrzekła szybko, zirytowana nierozgarnięciem nieznajomej i nawet trochę tym rozbawiona. Może gdyby nie sytuacja, to zareagowała by śmiechem, jednak teraz była tylko zdumiona. Przecież nie o to jej chodziło i żeby tak zrozumieć jej słowa, trzeba było żyć w innym świecie. Albo znajdować się pod wpływem stresu, który złocista widocznie wywierała na barwnej, niezamierzenie. Zanim zdążyła przemyśleć odpowiedź na to, co usłyszała później, stojąca nieco dalej bura kocica zmniejszyła między nimi odległość, przejmując pałeczkę od swojej towarzyszki. I dobrze, może z nią lepiej się dogada...uh, ale chyba nie w tym życiu.
— Nie wasz interes — rzuciła czelnie, nieznacznie wysuwając łeb do przodu i marszcząc nos. Zdecydowanie nie była typem kota, które puszczał płazem takie zaczepki, a przy okazji chciała sprawdzić czy kocicę stać na coś więcej niż tylko gadanie i rzucanie groźnych spojrzeń. Nie zapominała jednak, żeby się nie zapędzać aż za bardzo, bo to nie jej zależało na robieniu sobie wrogów. Westchnęła, kontynuując po krótkiej chwili. — Nie szukam tu zwierzyny, o to możecie być spokojne. Ale nie powiem nic o sobie, jeśli nie zrobicie tego samego — nie wiedziała, czy mieszkanki ludzkich siedlisk chcą w ogóle coś o niej wiedzieć; była raczej intruzem, którego trzeba przegonić. Gdyby jednak były otwarte na rozmowę, to taki był warunek -  informacja za informację, począwszy na przykład od imion.

Młodsza kotka postanowiła wycofać się z zamieszania, na co pręguska pozwoliła. Interesowała ją tylko reakcja tej drugiej, której nie zamierzała odpuszczać próby zastraszenia, czy...czymkolwiek to było.
— Co mam ci powiedzieć, jakiś kawał? — jej słowa były odważne, ale ona wcale się tak nie czuła. W porównaniu do masywnej kocicy była o wiele niższa i w starciu miałaby marne szanse. Mimo tego, ta odpowiedź wydawała jej się lepsza niż podkulenie ogona i obiecanie im, że nigdy więcej nie pojawi się w Gniazdach. — Rozmawiałam już z twoją koleżanką i z tego co rozumiem, nie zajmujecie tych terenów. Dlaczego przeszkadza wam, że spędzam tu czas? — dodała później, zauważając, że kocica wysuwa pazury, przez co futro na jej ogonie zjeżyło się. Wygląda na to, że bura potrafi nie tylko szczekać, ale też ugryźć. Szczerze mówiąc, to czuła się jak w potrzasku - nawet gdyby chciała, nie powiedziałaby nic więcej, ponieważ nie przyszła tu w celu zdobycia pożywienia, ziół ani materiałów na legowisko. Ten jeden raz w karierze samotnika zrobiła coś z nudów. Teraz musiała jakoś to rozegrać...mniej lub bardziej mądrze, ha.
Już miała mówić dalej, kiedy usłyszała coś interesującego. A więc Maska. Chcąc nie chcąc, dwie kotki szły zgodnie z jej planem, czyli także zaczęły mówić coś o sobie. To można było wykorzystać dalej, ale złota ugryzła się na razie w język. Z jakiegoś powodu zrobiło jej się szkoda kolorowej, która widocznie nie czuła się komfortowo i była przestraszona. Gdyby miała przez to dodatkowe problemy z burą, to byłaby wina Łoś. Wymieniła z nią tylko porozumiewawcze spojrzenie, mówiące mniej więcej tyle, co "gram na twoją korzyść, więc postaraj się zrobić to samo". Od Maski wycofała się za to na bezpieczną odległość, mrużąc zielone oczy.

To była tylko kwestia czasu, zanim którejś z kocic puściły nerwy. Na nieszczęście Łosiej Łapy, to ona poniosła tego konsekwencje. Cios wywołał zaledwie chwilowy ból, ale mimo tego uszy kotki położyły się płasko na jej głowie, a zęby były widoczne spod uniesionej wargi. Wolałaby już atak na całego niż upokarzające trzepnięcie po pysku. Już dawno nie była kociakiem ani terminatorem, którego można karać za złe zachowanie. Spięła mięśnie, by odwdzięczyć się burej i wówczas dostrzegła kolejnego kota zmierzającego w ich stronę. Była nie mniej zdezorientowana niż reszta, aż za bardzo, by cokolwiek powiedzieć. Wychyliła się tylko zza ciała kocura, robiąc groźną minę i kiwając głową na potwierdzenie jego słów. Choć widok Maski, która powoli mu ulegała był satysfakcjonujący, wiedziała, że ta nie chce słyszeć od niej ani jednego słowa więcej - z wzajemnością. Słowa Czarnostopego brzmiały pewnie i były bardziej ułożone niż odzywki złotej, mimo tego Łoś spodziewała się usłyszeć odpowiedź w stylu: "rozkazywać to sobie możesz na swoim terenie, bla bla bla, zjeżdżaj stąd", ale nic takiego się nie stało. Duża kocica zarządziła odwrót, pociągając za sobą towarzyszkę, na której przez chwilę spoczął wzrok kotki będącej centrum tego wszystkiego. Współczuła jej, ale nie mogła nic zrobić; każdy ma własne problemy. Po odprowadzeniu tej dwójki wzrokiem, wypuściła gwałtownie powietrze i spojrzała na kocura. Przypominał ją, podobnie jak Wełna, ale żadne z nich nie było spokrewnione. Chyba czas, by kotka przyzwyczaiła się do spotykania swoich klonów.
— To by się zgadzało. Ale hej, niezłe przedstawienie, sama prawie w nie uwierzyłam — odparła, próbując uspokoić emocje po nieprzyjemnym spotkaniu. Oczywiście, że poradziłaby sobie sama. Cały czas to robiła i teraz również nie modliła się, by z nieba spadł jej przystojny samiec gotowy do pomocy. Potrafiła to jednak docenić. — Znasz te dwie? Napadły cię, gdy odpoczywałeś po polowaniu? — rzuciła z wyrzutem wobec nich, ale na jej mordce można było zobaczyć...oh, czyżby uśmiech? Przez krótką chwilę, ale się pojawił, bo gdyby spojrzeć na to zdarzenie z daleka, było nawet zabawne.

— Mhm. Obyśmy nie mieli przez to więcej problemów — odparła ze szczerym niepokojem. Kocur zrobił dobrą rzecz łagodząc konflikt, ale mógł tego szybko pożałować. Następnym razem gdy spotkają kogoś z grupy Maski, nie wiadomo jak licznej... no, ale lepiej się nie rozpędzać przy czarnych scenariuszach. Nic by to nie dało, a jeśli córka Astrowej Grani czegoś żałowała, to tego, że bura kocica nie będzie mieć blizny w kształcie jej pazurów.
— Wieś jest pełna takich osobliwych kotów. Jeśli szukasz, wrażeń, to ci się tu spodoba — pamiętała, że na początku pociągał ją charakter osad. Nigdy nie brakowało w nich towarzystwa i rozrywki, dwóch rzeczy, które bez wątpienia lubiła, choć niezbyt na taką wyglądała. Szybko jednak zaczęło jej brakować takiej... normalności. Chciałaby mieć z kim porozmawiać o swoich sprawach bądź poprosić o przysługę bez myślenia o tym, jak mogłaby się odpłacić. Wybrała zatem życie na uboczu i postawić na samodzielność, przynajmniej w większości przypadków. Wciąż miała zerową wiedzę medyczna i nie sądziła, że miała na tyle cierpliwości oraz zainteresowania tematem, by próbować ją pozyskać. — Wydajesz się zorientowany w świecie, więc powiem, że przybyłam w te okolice wraz z kotami z Oka Gór — odparła, jednocześnie zastanawiając się, czy aż tak to po niej widać. Z jej wypowiedzi można było wyciągnąć wiele informacji o życiu kotki lub przeciwnie, kompletnie nic. Wszystko zależało o wiedzy rozmówcy na temat klanów.

Nie miała nic więcej do dodania, skoro zgadzali się nawzajem i rozumieli zagrożenie płynące z chodzenia samopas. Tak samo oboje nie chcieli przyznać, że gdyby zachowali się inaczej, mogliby tego dla siebie uniknąć. Jednak czy to źle? Chowanie się i unikanie konfrontacji brzmiało jak racjonalna rzecz, zasada przetrwania, ale właśnie dzięki niedbałości o nią się spotkali. Wkrótce miało się okazać, że ich rozmowa nie będzie bez znaczenia dla kocura.
— Tak? Myślę, że mogłabym pomóc to znaleźć — jeśli Czarnostopy jej nie zaufa i nie powie, o co chodzi, to może być ciężko, ale chciała spróbować. Również potrafiła wyciągnąć do kogoś pomocną łapę i zdecydowanie chętniej robiła to bez przymusu, jak teraz. Słysząc z jego pyska dopełnienie jej wypowiedzi, skinęła zachęcająco głową, by przerwał powstałą po tym ciszę. Choć była krótka, dla niej była pełna napięcia, bo nie wiedziała, jakie emocje kocur wiąże z klanami. Gdy znów się odezwał, poczuła ulgę i pewien rodzaj ekscytacji. Przypomniała sobie swoje słowa sprzed chwili. Wierzyła, że gdy zrelacjonuje mu swoje ostatnie spotkanie z Poranną Zorzą, to zyska jego zaufanie i skieruje na właściwe tory, jeśli chodzi o poszukiwanie klanu Rzeki. Tylko od czego zacząć?
— Z Cienia, tak. Posłuchaj… niedawno poznałam waszą medyczkę, Poranną Rosę, Zorzę, coś takiego. Powiedziała, że kieruje się do doliny z zamiarem odbudowania klanu. Niestety nie wiem, jak wiele kotów z nią jest — zaczęła, dając byłemu wojownikowi szansę na przetrawienie tych wieści. Członkowie klanu chyba nie szukali wystarczająco dobrze, że dotychczas go nie znaleźli, a Łosia Łapa już tak. Ją pewnie by to zniechęciło, ale była ciekawa reakcji złotego.

— Drobiazg. Zamierzasz do nich dołączyć, prawda? — pierwszym, co przeszło jej przez myśl były wolne wysokie stołki, na których mogliby go posadzić; miał sporą szansę na zostanie kimś znaczącym, ale tym się nie podzieliła. Ta sytuacja była bardziej złożona niż to.
— Chociaż ty coś z tego masz. Ja tylko blizny… — odparła cierpko, zerkając na poprzecinane nimi łapy, po czym znów uniosła głowę wysoko. Było jeszcze jedno — … oraz zaproszenie od tej medyczki. Wciąż nad nim myślę — przyznała. Chciała zobaczyć, czy kocur jakoś odniesie się do sposobu, w jaki szylkretowa rekrutowała nowych członków. Być może innego wyjścia nie było, ale teraz będzie musiał dzielić legowisko z samotnikami oraz niedobitkami. Miał prawo nie być z tego zadowolonym i nawet uznać, że to nie ten sam klan, który znał przed pożarem. I takich kotów było więcej, ale gdyby taki jeden Czarnostopy ją zaakceptował, byłoby łatwiej. Szczerze mówiąc, Łoś była coraz bliżej podjęcia ryzyka. Już raz to zrobiła i była szczęśliwsza, prawda? Nie mogła się dłużej dłużej oszukiwać, że takie życie było dla jej lepsze.
— Miałam nadzieję, że będziesz wiedział. Sama nie widziałam choćby śladu — prosto i szybko osłabiła jego zainteresowanie, chociaż to ona miała większe powody, by być tym zawiedziona. Nie pamiętała już pysków bliskich i nie miała komu pokazać jak bardzo zmieniła się przez ten czas. Niektórzy powiedzieliby, że na gorsze, bo z cynizmem nie było jej tak ładnie jak energią i uroczym aż pociągiem do rządzenia się, ale co oni wiedzieli. Teraz dopiero jest silna.

Spodziewała się tej odpowiedzi, na którą zareagowała kilkukrotnym skinieniem głowy.
— Na pewno spotkasz się z ciepłym przyjęciem — mruknęła pokrzepiająco, nawet jeśli były wojownik tego nie potrzebował. W przeciwieństwie do niej, na której spoczną jedynie nieufne spojrzenia, on pewnie dostanie specjalne legowisko i ceremonię powitalną. Łoś, choć oczywiście wolałaby być na jego miejscu, była szczera. Nie zawsze to musiało oznaczać, że cierpka, przynajmniej na razie. Gdy usłyszała jego niezadowolone mruknięcie, to już się odpaliła, by warknąć mu coś o tym, że bez niej to nigdzie by sobie nie poszedł i dalej bez nadziei tkwił w tej dziurze zwanej wsią. Rozumiała jego spojrzenie na to wszystko, nawet je przewidziała, ale to wcale nie pomagało w podjęciu ostatecznej decyzji. Można było jednak dostrzec, że kotce zależało na przyjaźni z nieznajomym, jako - prawdopodobnie - przyszłym współklanowiczem i dlatego się nie odezwała.
— Rozumiem, że również mnie zapraszasz? — dodała zadziornie, widząc, że złotemu trudno było jednoznacznie odnieść się do tej informacji. “Jeśli chcesz”, byłoby dobrze”, no gdyby to on zajmował się rekrutacją członków, nie byłoby ich zbyt wielu. — Obiecuję, że będę nienajgorszym członkiem. Powinieneś się bardziej martwić prawdziwymi samotnikami niż zwykłą, dorosłą terminatorką — powiedziała ożywiona. Tak, dokładnie, członkiem. Bądźmy uczciwi, bardziej gotowa być nie mogła, a w okolicy była na tyle długo by wiedzieć, że Cienistych tu nie ma. Poza tym, miała niepowtarzalną szansę podróżować z kimś i szybciej trafić do celu, a po drodze może dowiedzieć się czegoś o klanie Rzeki. Nie chciała tego po sobie pokazywać, ale wypowiedzenie tych słów sprawiło jej ulgę i pierwszy raz od dawna była ciekawa tego, co przyniesie jutro; choć przy tym także poddenerwowana.
— Pójdę z tobą.

Kotka nie odpowiedziała na dalsze słowa kocura. Miał bałagan w głowie i widocznie musiał wszystko sobie poukładać, a ona bardziej w tym nie pomoże. Skinęła mu, również nie mając więcej wątpliwości. Ogonem zahaczyła o jego przednie łapy, a ruchem głowy wskazała kierunek podróży i wyruszyli. Łoś postanowiła skorzystać z tego, że póki co to ona miała stery i wybrała drogę przez jej tereny na Wzgórzach. Wcześniej dołożyła do zapasów kilka sztuk świeżej zwierzyny i nie wyobrażała sobie, aby miały się zmarnować! Przy okazji podzieliła się z już coraz mniej nieznajomym, by potem nie musieli zajmować się polowaniem, a gdy po tym małym postoju mogli iść dalej, robiło się za ciemno na podróż. No, a przynajmniej to złota kotka upierała się, że tak jest. Miała równie dobry wzrok w dzień, jak i w nocy, ale drapieżniki nie były gorsze, prawda? Z tego i innych powodów, jeżeli się pojawiły, wyruszyli drugiego dnia.


Nad ranem byli już na łapach. Słońce lekko przebijało się przez mgłę, nie będąc jeszcze w stanie pokonać chłodu, przez który co jakiś czas się wzdrygała. Budząc się, na chwilę zapomniała o tej całej sytuacji, jednak szybko wyczuła obecność Czarnostopego i wróciło przytłoczenie perspektywą podróży w okolice Oka Gór, szukania Rzeki i możliwego napotkania patroli z innych klanów… oraz wszystkiego, co miało się zdarzyć następnie. Czy chciała się wycofać? Nie, powoli wręcz dostosowywała się do konieczności opuszczenia miejsca, które przez tyle księżyców nazywała domem. Niska kotka ziewnęła, spoglądając na towarzysza. Rzadko się do niego odzywała, chyba że planując ich dalsze kroki lub komentując otoczenie, ale teraz zagadała:
― W sumie, to chyba nie przedstawiłam ci się prawidłowo do tej pory. Nazywam się Łosia Łapa, nie zmieniłam imienia jako samotniczka. Ty to chyba tak samo? ― cóż, oba imiona brzmiały klanowo. W jej przypadku było to spowodowane na pewno dumą, którą stamtąd wyniosła i z którą wówczas wypowiadała te same dwa słowa. W tym czasie zbliżali się do przekroczenia Suchej Wody w jej płytkim punkcie, co powinno być dużo łatwiejsze gdy rzeka płynęła, a nie była zamarznięta.