Pod względem prezencji Echo stanowi zupełną mieszanką cech odziedziczonych po rodzicach. Z jednej strony pod względem wielkości przywodzić może na myśl raczej matkę, jak ona należąc w tym względzie do raczej przeciętnych kocic, z drugiej jednak strony brak jej masywniejszej budowy - smukła sylwetka przywodzi na myśl raczej ojca, Niedźwiedzią Gwiazdę, nawet jeśli odstające nieco od ciała kępki długiego futra mogą sprawiać wrażenie, jakoby ważyła więcej, niż w rzeczywistości. Tułów osadzony jest na długich, dość masywnych łapach, zwieńczonymi nieco zwichrzonym futerkiem oraz ukrywającymi się między nim łososiowymi poduszkami.

Umaszczenie o ciepłych kolorach gdzieś z pogranicza złota i piaskowca rozlewa się ciemniejszymi, słabo zarysowanymi zawijasami po bokach, by ustąpić jaśniejszym odcieniom w okolicach pyszczka, klatki piersiowej oraz łap. Jasne kosmyki zdobią również i trójkąty uszu, a także długi, napuszony ogon, którego rola w utrzymywaniu przez Echo równowagi jest wprost nieoceniona. Chociaż za małego oczy kotki przypominały te rodzicielki, obdarzając świat raczej mieszanką szarości i złota, tak z wiekiem nabierały coraz więcej brązu. Spoglądają one na świat z zaciekawieniem, ale i dziwnie głębokim zamyśleniem, stanowiąc element jej wyglądu niemalże równie charakterystyczny co różowy nosek, który z upodobaniem wpycha w nie swoje sprawy.

Pierwsze chwile na świecie spędzali w cieple pory zielonych dni, ciesząc się bezpieczeństwem maminego boku i grzejącymi przyjemnie grzbiet promieniami słońca. Jeszcze jako pędraki, ledwo czołgające się po leśnej ściółce, zdawali się w dużej mierze pełznąć ku kryjącemu tak wiele tajemnic światu, w tłumie tym jednak Echo nigdy nie była przodowniczką. Jeśli w miocie któreś z kociąt najrzadziej musiało być za kark znoszone z powrotem ku legowisku. Czuła się dobrze obserwując większość rzeczy z daleka, od momentu, gdy otworzyła ślepia, korzystając z możliwości przypatrywaniu się tak rodzeństwu i klanowiczom, jak i otaczającej naturze. Stawiając pierwsze ostrożne kroki zdawała się fascynować ruchem skrzydeł przelatujących motyli, których nigdy nie przyszło jej do głowy strącić łapką, z uwielbieniem wsłuchiwać w wieczorne koncertowania żab czy podążać za pohukiwaniem sów, szukając ich śmiesznie zbudowanych skrzydlatych ciał między koronami drzew. Można powiedzieć, że w tym względzie okazała się dość podobna do swego brata, Migdałka, którego podobnie zdawał się intrygować świat poza kociarnią, nęcąc całym gronem nieznanych zapachów, dźwięków i widoków. Prócz tego kocurka los obdarował ją i innymi braćmi oraz siostrą, tworząc całkiem liczny koci miot. Był więc i Powojnik, Motyl, Orzeszek, Świergot, X i Y.

Każde z nich było wychowywane przez matkę w atmosferze dyscypliny, a Mroźny Wiatr robiła wszystko, by przekazać swym potomkom należyte wartości. Sama Echo odnajdywała się w podobnych okolicznościach całkiem dobrze, nawet jeśli jej własne ambicje mniej miały w pierwszych miesiącach życia wspólnego z uczynieniem klanu silnym, a bardziej tyczyły się zatroszczenia o dobro swoich najbliższych. Ilekroć narazili się rodzicielce starała się choć odrobinę załagodzić sprawę, w łagodniejsze od niej słowa ubierając na ogół stawiane zarzuty, z rzadka tylko wzdychając jak to trafili jej się krewniacy o zajęczym móżdżku. Mimo to kochała ich, tak jak kochała matkę niemalże nieodstępowaną na krok, gdy tylko nadarzała się okazja by przyczepić się do jej boku. Nic więc dziwnego, że dzień w którym nadeszły wielkie pożary mające pochłonąć nie tylko ich dom, ale i życie najważniejszej kotki w życiu Echo, odczuła ona tragedię niezwykle intensywnie. Wycofała się wówczas, dając się owładnąć zupełnej apatii, w której ani pozostali najbliżsi, ani cuda nowych terenów nie byli zdolni poruszyć jej złamanego serduszka.

Wędrówki niemalże nie pamięta - wstawała, jadła, szła, kładła się spać i tak w kółko przez wiele długich dni. Dopiero gdy osiadli mogła właściwie zacząć wylizywać swe niewidoczne gołym okiem rany; godzić się ze stratą, na którą nie była gotowa. Powoli zaczęła na powrót doceniać otaczający ją świat, podchodząc jednak do niego z zachowawczością jeszcze większą, niż miało to miejsce wcześniej. Wieczorami "rozmawiała" też z Mroźnym Wiatrem - żaliła jej się na rodzeństwo, chwaliła jak grzeczna była czy zwyczajnie mówiła o swej tęsknocie.
W jej małym móżdżku ugruntowała się pewność, że jeśli nawet jej matka, tak silna i zaradna, mogła zostać pozbawiona życia w równie okropnych okolicznościach, to nic nie mogło być już pewne, a tylko niezwykła ostrożność i kształtowanie się wszechstronnie potrafiły zapewnić nieco stabilniejszą przyszłość. Z większym zaangażowaniem podeszła więc do podpatrywania dorosłych, naśladowania ich zachowań i uczenia się. Chciała nauczyć się łapać zwierzynę i łowić ryby, by nigdy nie chodzić głodną; opanować techniki skradania się dla uniknięcia wykrycia przez nieprzyjaciół; wiedzieć jakim zielem leczyć ból brzucha a jakim zranioną łapkę. Przede wszystkim jednak pragnęła nauczyć się pływać, by nigdy nie podzielić losu rodzicielki, pochłoniętej żywcem przez bezwzględne płomienie.