Żubrza Łapa truchtał przez wichrowe tereny za swoją mistrzynią. Jego serce nadal biło szybko z podekscytowania. Nareszcie się doczekał! Został terminatorem i wyszedł z obozu! Od razu w myślach stwierdził, że tereny jego klanu muszą być najlepsze ze wszystkich! Trochę lasu, trochę łąk. Tak fajnie no.
Słysząc pytanie srebrnej kocicy ponownie rozpromienił się, pokazując ostre, białe ząbki. Pierwszy trening i już będą się uczyć walki, ekstra! Jak był mniejszy razem z Puch, to znaczy Wierzbową Łapą, byli najlepsi w zabawie w walkę, więc ta prawdziwa na pewno też będzie mu dobrze szła!
- Jasne! - miauknął szybko i zerknął na ścieżkę po której szli. Wydawała się robić coraz bardziej górzysta i skalista. - A dokąd idziemy?

Wąsiki burasa zadrżały w zaintrygowaniu, gdy Pliszkowy Dziób wspomniała o jakiś nieznanych kotach. Nie mówiła o nich tak, jakby chodziło o jeden z pozostałych dwóch klanów. Ciekawe, kim te koty były... I ile o nich było wiadomo. Tylko tyle, że tam są?
- A wiemy o nich coś więcej... niż, że są? - zapytał z lekkim wahaniem w głosie, jednak nadal z entuzjazmem rozglądał się po mijanych miejscach.
Drzewy, krzewy. Fajne drzewy i krzewy... Szybko przestał się rozglądać, gdy dotarli w wyznaczone miejsce. Było tam... trochę głazów. Przez myśl przeszło mu, czy aby na pewno jest to dobre miejsce na walkę treningową? Jak tak któreś z nich łupnie o jeden głową to zgon na miejscu. Postanowił jednak nic nie mówić. Pliszkowy Dziób przecież wiedziała lepiej gdzie mają trenować.
- Eee... nooo... eeee - zachwiał się słysząc pytanie kotki. Co wiedział o walce? Coś tam wiedział, trochę z zabawy z rodzeństwem, trochę z tych małych walk z Gęsim Tupotem... Egh, myśl, Żubrza Łapo! - Noo na pewno trzeba chronić miękkie części ciała. Oczy, brzuch, szyję, na przykład... No i nie można tracić wroga z oczu!

Bury zmieszał się nieco na odpowiedź kocicy dotyczącej plemienia. Nie no, iść nigdzie nie zamierzał. Nie był tak głupi, jak mogłoby się czasem zdawać. Co jeśli te koty z plemienia zechciałyby go zaatakować? Skoro nie było widać na horyzoncie żadnego ataku z ich strony, o czym nie słyszał, to nie było sensu ich zaczepiać, no nie?
Ostatecznie zamruczał na tę odpowiedź, kiwając lekko głową. Skoro Pliszkowy Dziób nic więcej nie wiedziała, to nie było sensu drążyć tematu. Zwłaszcza, że srebrna nie wyglądała na taką, której spodobały by się natrętne pytania.
Ale, wracając do tematu walki. Żubrza Łapa odetchną w duchu z ulgą, widząc, że jego odpowiedź, choć niezbyt treściwa, wydawała się być trafna. Zdziwił się natomiast, słysząc kolejne polecenie mistrzyni.
- Tak już? Od razu?! - miauknął zdziwiony. Spodziewał się coś jakoś więcej teorii zanim zaczną. No ale cóż, może to nawet lepiej? W końcu sama walka wydawała się być ciekawsza, niż klepanie jej zasad.
Kocur przez chwilę stał nie do końca wiedząc co zrobić, szybko jednak się ogarną, gdy w jego głowie pojawił się już plan ataku. Rozstawił łapy i zgiął je lekko, szykując swoją pozycję bojową, po czym odbił się od ziemi chcąc skoczyć w stronę Pliszkowego Dziobu. Postanowił wykorzystać swoją masę i postarać się popchnąć kotkę tak, by ją przewrócić na plecy.

Przewróciła oczyma, gdy ten wręcz nie dowierzał, że mają walczyć teraz. "Już teraz, od razu?!" Nie, kuźwa, za księżyc dopiero, będziemy czekać aż ty poczujesz się na siłach z teorią walki. Pliszkowy Dziób nie przepadała za kotami, które zdawały się… myśleć na głos, wypowiadając wszystko, co przyjdzie im do głowy, zamiast ograniczać się do słów potrzebnych. Skowronek, Żubr… wiele innych przykładów. W każdym razie…
On zaczął na nią szarżować, a ona czekała, aż ten się zbliży, by również go zaatakować – objąć go o wiele silniejszą łapą i położyć na ziemię szybkim ciosem.

Atak Żubrzej Łapy: słaby
Atak Pliszkowego Dziobu: udany

I choć srebrzysta poczuła ciężar swojego terminatora na swojej piersi, nie było to nic, co by ją powaliło – dajmy spokój, był duży, ale miał sześć księżyców i nie był jakkolwiek wytrenowany. Umięśniona łapa Pliszkowego Dziobu i trochę ciężaru kotki wystarczyło, by bury wylądował na glebie, tuż obok którejś ze skał.

Żubrza Łapa stłumił jęk, gdy boleśnie opadł plecami na ziemię. Sam nie wiedział czy jeszcze bardziej się spiąć czy odetchnąć, gdy spostrzegł, że wylądował masakrycznie blisko jednej ze skał.
Eh, no dobra, może szarża bez zastanowienia nie była dobrym pomysłem. Może Pliszkowy Dziub trzeba było podejść z zaskoczenia?
Buras pośpiesznie wstał, korzystając z tego, że srebrna nie zaatakowała po raz kolejny. W jego głowie szybko pojawił się plan kolejnego ataku. Nie zwlekając ruszył prosto w stronę mistrzyni, jak gdyby chciał powtórzyć pierwszy, nieudany atak, jednak w ostatniej chwili postanowił zatrzymać się przed nią, by machnąwszy łapą, sypnąć piaskiem w oczy.

Atak (?) Żubrzej Łapy: udany

Tym razem nie robiła nic ze swojej strony, a raczej; chciała poczekać, aż od ją zaatakuje, by potem to jakoś mądrze skontrować i w ten sposób pokazać mu praktyczne myślenie podczas walki, ale zamiast tego… dostała po oczach piachem, oho! Nie sądziła, że wykorzysta taki manewr, i to jeszcze dwa na raz - i markowanie, i oślepienie. Ale cóż, skoro on jej nie atakował, to ona próżnować nie zamierzała nawet i ze szczypiącym piachem w oczach rzuciła się w stronę burego, by impetem ciała uderzyć w bark i powalić go na ziemię.

No i Żubrza Łapa znów zaliczył glebę. Może powinien zaatakować od razu po sypnięciu piaskiem w oczy?
Kocur szybko wstał i otrzepał się. Jedyne co mu chyba teraz zostało, to znów wprost zaatakować. Póki kotka nadal była trochę oślepiona piaskiem. Odbił się od ziemi i doskoczył do mistrzyni w celu pacnięcia jej w nos i natychmiastowego odskoczenia do tyłu.

Atak Pliszkowego Dziobu: udany
Atak Żubrzej Łapy: udany

Co prawda bury kocurek doskoczył do mistrzyni i faktycznie pacnął ją w ten nos, ale od razu, gdy się zbliżył, spotkał się z impetem ciała srebrzystej, które ostatecznie sprawiło, że ten stracił równowagę i znów leżał wśród skał i drzew. A Pliszka nie próżnowała; pierwsze, co zrobiła, gdy zobaczyła, że bury leży, to spróbowanie doskoczenia do niego i przyszpilenia go do ziemi na dobre – wtedy będzie mieć dobre warunki na to, co można nazwać ostatecznym uderzeniem, heh…

Żubrza Łapa nie ukrywał, że gdy po raz kolejny robnął o ziemię, zaczął się irytować. Szybko uniósł głowę i spojrzał na zbliżającą się do niego mistrzynię. Nie no teraz to nie da się przypiąć do ziemi, nie ma mowy!
Tak więc, buras zrobił pierwsze co przyszło mu do głowy. Naprężył tylne łapy i celując w pysk kotki, wyprostował je z impetem.

Atak Pliszkowego Dziobu: słaby
Atak Żubrzej Łapy: udany

Kocicy nie udało się jednak do końca wykonać tego, co planowała; uderzyła z lekkim impetem terminatora, ale ten zneutralizował atak poprzez… swój własny atak, przez który Pliszkowy Dziób dostała, lekko mówiąc, po mordzie. No, zdarza się… odskoczyła szybko do wygodnej pozycji, by zaraz znów spróbować tego, co wcześniej - przyszpilenia go do ziemi.

Kocurowi powoli zaczęły kończyć się pomysły na obronę. Uderzenie kocicy w pysk okazało się nie do końca dobrym pomysłem, ponieważ jedynie na chwilkę ją to zatrzymało. Ale gdy tylko ta na chwilę się odsunęła, postanowił przejść do ataku. Chciał szybko wstać i przejść do otwartego ataku. Z początku chciał po prostu zaszarżować na Pliszkowy Dziub, ale szybko zdał sobie sprawę z tego, że ostatnim razem taki plan zawiódł. Może dobrym pomysłem było by wykiwać ją jakoś? Tak więc ostatecznie zdecydował, by zaatakować srebrną, udając, że celuję łapą w jej bark by ostatecznie zaatakować głowę. Nie zamierzał oczywiście atakować mocno, w końcu nie była to prawdziwa walka, a jedynie na tyle, by trochę ją ogłuszyć czy coś.

Atak Pliszkowego Dziobu: udany
Atak Żubrzej Łapy: słaby

Tym razem srebrzystej się poszczęściło; co prawda atak burego wciąż jej dosięgnął, ale nie na tyle mocno, bo wpłynąć na jej trajektorię. Rzuciła się z impetem na terminatora i ciężarem ciała sprawiła, że ten był na ziemi, na plecach, zaś ona - nad nim. Super, czas na najważniejszy gwóźdź programu - od razu przystąpiła od naciskania łapami na gardło burego, by ten zaczął się dusić.

Żubrza Łapa warknął pod nosem, gdy już po raz któryś wylądował na grzbiecie, a Pliszkowy Dziób zawisła nad nim. Zaczynał być już coraz bardziej zirytowany kolejnymi niepowodzeniami. Ale nie, nie zamierzał się poddać! Nawet wtedy, kiedy mistrzyni zaczęła naciskać łapami na jego gardło. Postanowił ponownie użyć w ataku tylnych łap. Tym razem jednak celował w brzuch srebrnej kotki. Naprężył tylne kończyny, by uderzyć nimi w miękką część ciała przeciwniczki, tym razem już nieco mocniej niż podczas poprzednich ataków.

Bury terminator miał wręcz podręcznikową odpowiedź na jej podduszanie; poczuła nieprzyjemne zawirowania w brzuchu, gdy dostała z kopa od Żubrzej Łapy, na co uśmiechnęła się zadowolona. Wypuściła z nozdrzy głośny wydech, niczym wściekły byk, by nareszcie stwierdzić:
— Koniec — zluzowała swoje mięśnie i ułożyła na powrót futerko, które nieprzyjemnie zmierzwiło się podczas tej przepychanki. — Walczyłeś już kiedyś? Mądrze użyłeś oślepienia piachem i zmyłki, chociaż ci o nich nie mówiłam. Ale znalazłbyś inny cel, niż głowa — zwieńczyła ironicznie, nie chcąc, by jej wypowiedź składała się z samych komplementów.
Wskazała ogonem, by ten za nią podążył. Zaczęła iść na północ, do Cienistych Koron; szli wzdłuż granicy, a Pliszkowy Dziób okazjonalnie wtrącała, w jakiej lokacji się znajdują. Skraj Lasu, Ciepłe Skałki, Szarotkowa Łączka - po tym wrócili do obozu.

| zacznij nowy dzień

Buras uśmiechnął się lekko, zadowolony ze swojego ataku, który najwyraźniej Pliszkowemu Dziobu też się spodobał. W końcu wyglądało na to, że walka treningowa dobiegła końca. Wstał i otrzepał zmierzwione futro.
- Ojciec pokazał mi kiedyś kilka ruchów - odparł, zadowolony z tego małego komplementu. A na uwagę o atakowaniu jednego celu skinął lekko głową, kodując sobie w myślach, że musi atakować inne części ciała.
Szybkim krokiem ruszył za kocicą i resztę treningu ciesząc się nowymi widokami, by następnie wrócić do obozu.


Żubrza Łapa przyszedł z rana we wcześniej umówione z mistrzynią miejsce. Czekając na kotkę zaczął myć futro, co zapomniał zrobić przed wyjściem, i zajął się rozmyślaniem na temat dzisiejszego treningu. Może nauczy się wspinać? Albo polować? Fajnie było by móc w końcu pomagać klanowi inaczej niż wymieniając mech w legowiskach.
Po chwili podniósł wzrok by ponownie sprawdzić, czy Pliszkowy Dziób nie pojawiła się gdzieś w zasięgu wzroku.

Z tym, że Pliszkowy Dziób była w owej lokacji już od jakiegoś czasu. Nie pozwoliłaby sobie w końcu na spóźnienie! Siedziała po prostu na jednym z drzew, ustawiona tak, by wiatr nie niósł jej zapachu w kierunku Żubra i aktualnie zajmowała się obrabianiem złapanej wiewiórki z mięsa. I dopiero, gdy skończyła swój posiłek, oblizała pyszczek z krwi i usprzątała to wszystko, to zeskoczyła po gałęziach w stronę burego kocura.
— Dzień dobry — przywitała się od tyłu, ale ten prawdopodobnie nie był zaskoczony, bo można było wyczuć jej zapach. — Masz jakiś pomysł, jak się poluje?

Dopiero po jakimś czasie do nosa Żubrzej Łapy dotarł zapach mistrzyni. Zaczął się za nią rozglądać i już miał spojrzeć w górę, gdy Pliszkowy Dziób go wyprzedziła i zeskoczyła z gałęzi. Buras podskoczył nieznacznie, jednak szybko z powrotem się rozluźnił.
- O, dzień dobry, Pliszkowy Dziobie! - miauknął, posyłając srebrnej szczery uśmiech.
Najwyraźniej wojowniczka szybko chciała przejść do konkretów. Ale Żubrzej Łapie to nie przeszkadzało. Zwłaszcza, że postanowiła w końcu ruszyć z polowaniem! A na to chyba syn Świergoczącego Boru czekał najbardziej!
- A tak! Znam parę zasad - odparł szybko. Kilka księżyców nazad Chabrowy Powiew tłumaczyła mu jak się poluje. Nie wszystko, oczywiście, pamiętał, ale coś tam mu światło. - Zawsze trzeba stąpać cicho i pod wiatr, z ugiętymi łapami i ogonem na wysokości grzbietu. Poza tym jest kilka zasad dla każdego tylu zwierzyny. Dokładnie ich nie pamiętam, ale wiem, że gryzonie szybko nas wyczuwają, chyba po drganiach ziemi, króliki mogą nas szybko usłyszeć a ptaki zobaczyć. - wyjaśnił wszystko, najbardziej szczegółowo jak tylko potrafił.