Nastał świt, dzień po ceremonii; czas na jej pierwszy trening. Prowadzony przez nią, to jest.
Przygotowała się – wieczorem zjadła satysfakcjonujący posiłek, dokonała dokładnej toalety (przecież nie chciała się prezentować nieschludnie przed terminatorem, powinna być wzorem do naśladowania!). Co będą przerabiać – uch, no, myślała o tym na polowaniu, ale wciąż nie miała pewności, co będzie idealnym startem. Ciążyła jej myśl, że będzie miała trudniej, a w sumie to nie wiedziała, jak wyglądała taka… połowiczna ślepota. Nigdy nie była wpół ślepa, co nie? Nie wiedziała, jak bardzo to wpływa na sprawność. Było jej ciężko z tym tematem, bo… to brzmiało troszkę nieprzyjemnie, ale uważała, że wojownicy powinni być silni, sprawni, zdrowi, że miejsce ewentualnych defektów było w innych dziedzinach życia – jako medycy, matki, starszyzna. Inaczej klan jest słaby. Ale ten jeden terminator to jej szansa. Gdyby stwierdziła, że Okopcona lepiej pasuje na inną rolę i nie powinna jej trenować, to nadal będzie bez terminatora i bez szansy na zostanie zastępcą. Musiała ją wytrenować na wojowniczkę, ba, musiała ją wytrenować na wyśmienitą wojowniczkę, by udowodnić swojej kompetencji. Więc da radę. Ale gdyby nie ta samolubna zachcianka zysku z wytrenowania Okopconej, to jej podejście prawdopodobnie byłoby inne, huh.
Czekała przy wyjściu z obozu, gdy słońce wstawało, a ptaki śpiewały swoje najgłośniejsze serenady. Lubiła poranki.

Na drugi dzień koteczka na moment zapomniała skąd u niej takie uczucie, że ten trening może przebiec dziwnie, ale przypomniała sobie dzień poprzedni: Zaćmione Słońce i jej dziwna do rozgryzienia reakcja. Poczuła ten smutek i zawiedzenie, że ten dzień nie jest tak piękny na jaki wygląda, ale na drugi dzień dodała sobie otuchy. To dzień stresujący dla nich obie, może stąd takie zachowanie. Tak!
— Dzień dobrrry, Zaćmione Słońce - rzuciła pogodnie, nie wrzeszcząc na całe gardło, bo po co? Nie jest głucha. Jasna terminatorka przyłączyła się do mistrzyni posyłając jej pogodną aurę. Trochę się jej przyda.
— Nie zdążyłam powiedzieć ci na ceremonii, ale masz bardzo ładne i ciekawe imię. Z czego wiem, niektóre mają znaczenie. Co twoje oznacza? - w zasadzie, nie miała w planach spytać o to na ceremonii. Ale imię faktycznie wydało się jej ładne. Może pytając o to rozwieje tą dziwną atmosferę między nimi.

W końcu kotka pojawiła się na horyzoncie – jedno zmartwienie z głowy, bo Zaćmienie przewidziała, że świt to dla niektórych leniów (szczególnie tych młodszych) jest jak środek nocy i nie potrafią normalnie wstać o tej porze. Widok tego parszywego, zamglonego oka Okopconej Łapy nadal wprawiał ją w dyskomfort z każdym uderzeniem serca, przez który na nie patrzyła, ale póki co chyba lepiej będzie, jeśli nie będzie wyrażać tego słownie.
Kiwnęła jej głową na przywitanie, po czym ogonem pokierowała poza ściany obozu, gdzie – naturalnie – odbędzie się ich pierwszy dzień treningu. Przyjemny, poranny chłód przeszywał nawet ich grube futro, ale w przyjemny i orzeźwiający sposób.
… Pytanie Okopconej zbiło ją z tropu. Serio, imię? Wzięła głęboki wdech.
— Trening to nie miejsce na takie pogawędki — stwierdziła hardo — …Ale oznacza zaćmienie słońca, czyli stan, w którym słońce jest zakryte, uch, czymś, chyba księżycem. Nie widziałam nigdy tego na oczy — wyjaśniła, mimo wszystko. To jej pierwszy dzień, i chociaż prawdopodobnie większość kotów nie powiedziałoby tego o personie Zaćmionej, zazwyczaj nieprzyjemnej i kwaśnej, to nie była kotem w pełni niewyrozumiałym, szczególnie dla młodszych członków klanu. Przy nich czuła, że nie musi tak bardzo utrzymywać pewnej maski, napięcia, nie musi ciągle udowadniać, że jest warta przebywania w klanie.
A teraz kwestia tego, co przerobią. Zaćmienie chciała być pewna siebie i od początku budować autorytet, toteż nie uważała spytania Kopeć o zdanie za opcję. Myślała nad dwoma ścieżkami; albo przerobią kodeks, czyli coś, do czego Okopcona nie potrzebowała dwóch sprawnych oczu, a jedynie sprawny mózg… albo przerobią walkę, by pointka od razu szlifowała praktyczne umiejętności i przyzwyczajała się do oka. Tak, to brzmi ciekawiej.
Przeszły do Ciemnej Głuszy. Złocista przedstawiła nazwę lokacji terminatorce, po czym, gdy znalazły się na nieco bardziej płaskim i przystosowanym do walki terenie, zatrzymała się.
— Dzisiaj zajmiemy się walką. Zanim przejdziemy do praktyki, musisz wiedzieć, że na kocim ciele są wrażliwe punkty, strategiczne wręcz, które ułatwiają wygraną, bo bolą bardziej lub jakoś paraliżują przeciwnika. Są ni— ucięła. Najchętniej wyrecytowała by koteczce całą swoją wiedzę, jakoby był to trening zaćmieniocentryczny, ale… Mewa pytała ją, czy sama zna odpowiedzi na dane zagadnienia, testując jej widzę. Kopeć nie wyglądała jej na kogoś, kto byłby jakoś bardzo pomysłowy w tej kwestii i nie do końca ufała, żeby była na tyle bystra, co złota w jej wieku… ale chyba nie zrobi jej to krzywdy, uch. Odchrząknęła. — Ekhem, domyślasz się może, jakie?

Jednak nie tak to sobie wyobrażała. Sądziła, że jej niewinne pytanie trochę rozluźni atmosferę i zachęci wojowniczkę do rozmowy. A tu wręcz przeciwnie. Już zdecydowanie nie cieszyła się tak na bycie terminatorką. Posmutniała i zwiesiła głowę na uwagę wojowniczki, ale ani trochę nie poczuła się lepiej, kiedy udzieliła jej odpowiedzi. Nie brzmiała luźno, a jakby odpowiedziała bo musiała: jak matka co musiała odpowiedzieć na głupie pytanie kociaka bo musi. Podążała tylko za nią i słuchała co niekiedy mówiła tylko wyobrażając sobie jak wróci do obozu i zacznie opowiadać mamie o pierwszym szkoleniu z Zaćmionym Słońcem. Kiedy w końcu Kopeć miała okazję zabłysnąć, koteczka zatrzymała się i popatrzyła na mistrzynię w zastanowieniu.
— Na pewno oczy. Uszy? Bo rrraz jak się bawiłam z innymi kociakami i pacnęły mnie w ucho i morrrdkę to barrrdzo zabolało. O, i morrrdka! - ostatnie wykrzyczała z ogromnym entuzjazmem, prawie piskiem, ale zaraz spuściła mordkę i cicho chrząknęła na znak, że opamięta się następnym razem. Patrząc na mistrzynię lepiej panować nad takimi piskami. — Oczy, uszy i pysk - powtórzyła ciszej i spokojniej.

Od Zaćmienia raczej trudno było oczekiwać, by była wybitnie… milutka dla swojej terminatorki. Takie zachowanie nie zrobi z niej przecież porządnego kota, zresztą; dla mało kogo zebrałaby się na taką manierę. Koty traktowała raczej chłodno, a Okopcona nie była wyjątkiem - ba, ona powinna dostawać jeszcze cięższe traktowanie, w końcu Zaćmienie była odpowiedzialna za wykucie swojej terminatorki na wojowniczkę.
Oczy. No, one to na pewno. Wzięła wdech. Odpowiedziała… dobrze, chociaż według Zaćmienia trochę inne punkty były "logiczne" i łatwe do domyślunku. Ona raczej powiedziałaby, że gardło…
— Mm, w twoim przypadku oczy są kluczowe. Musisz pamiętać, by podczas walki szczególnie bronić tą część swojego ciała, a jeżeli nie ma wyjścia, to postaraj się, by zranione zostało to gorsze oko. W ten sposób nie stracisz całego wzroku. Nieczęsto mamy do czynienia z walczeniem z samotnikami i ogólnie, um, kotami, ale ci mądrzejsi zauważą słabość i będą celować właśnie tam — wyjaśniła, starając się nie patrzeć na terminatorkę. Ugh. — W związku z tym, warto też, byś skupiła się na reszcie zmysłów. Żebyś była czujna - skupiła się na drganiach wąsów, dźwiękach, wibracjach, zapachach. To będą twoje siły — właściwie to to, co mówiła, miało całkiem wiele sensu… nie, żeby nie spodziewała się tego po sobie, w końcu była kompetentnym kotem, ale chyba zaczęła nabierać choć trochę nadziei w Kopeć. Westchnęła. — Poza pyskiem, wrażliwe jest chociażby gardło, dlatego tak wiele zwierząt na stosie ma ugryzienie w tych okolicach. Rana w tym miejscu obficie krwawi, a jeżeli przytrzymasz gardło, nawet bez ranienia, to pozbawisz kota dopływu powietrza, sprawiając, że zacznie się dusić. Poza tym… gdy znajdziesz się pod kimś, kop w brzuch i okolice intymne. Brzuch oli, jest tam wiele ważnych organów. A okolice intymne są wrażliwe, tak samo, jak pachwiny i pyszczek. I… to by było na tyle z wrażliwych części kociego ciała, ale masz jakiś pomysł, jak jeszcze można zdobyć przewagę? — z jednej strony chciała, by jej terminatorka domyśliła się czegoś logicznego i miała olej w głowie, ale z drugiej… nie chciałaby, by jakoś zagroziła jej autorytetowi. Chciała, by terminatorka wiedziała, że to Zaćmienie jest wzorem, jest wyżej, do niej się należy zwracać z wszelkiej maści problemami. Ale… może póki co powinna przestać o tym tyle myśleć.

Podupadła na duchu jeszcze bardziej, kiedy nie usłyszała od mistrzyni nawet "dobrze" za wymienione cechy. A nie brzmiało to tak, jakby wymieniła same złe. Nie oczekuje samych pochwał, ale na dobry początek przecież trochę z nich nie zaszkodzi...
Poczuła nieprzyjemne ukłucie w żołądku, kiedy Zaćmione Słońce tak skupiła się na jej oku. To chyba było konieczne w tym treningu by tak się na nim skupić, ale nie czuła dumy z tego, jak było ono w centrum uwagi. Zwłaszcza, że przeczuwała, iż to ono jest powodem tej drętwej atmosfery. Przytakiwała na każde jej kolejne słowa, aby mistrzyni nie pomyślała przypadkiem, że córka Roztrzaskanej Tafli jej nie słucha. Jeszcze by tego brakowało. Ale nadeszło i kolejne pytanie. Tutaj może się wykaże bardziej. Może Zaćma powie coś więcej niż tylko mruknięcie? Ha, chciałabyś.
W zastanowieniu uniosła głowę do góry i przymrużyła zdrowe oko, kiedy w jej mordkę uderzył promyk słońca. Może... To jest to.
— Słońce? Bo jakby ktoś tak stał na moim miejscu, to będzie mu świecić po morrrdce. Mogę ustawić się tak, aby ktoś miał tak światłem po oczach - zauważyła przenosząc wzrok na wojowniczkę. Nic innego jej do głowy nie wpadło. Może to tyle?

Czy czuła dumę, czy nie, nieważne; dla Zaćmienia ważnym było, by jej terminatorka była dobrze wytrenowana, więc i wiedziała o swoich słabościach. Tak, denerwowało ją to, tak, po części odrętwiało atmosferę, ale to nie tak, że z w pełni zdrowym terminatorem nie byłaby wymagająca. Skoro już ma zamiar kogoś wytrenować, to ten kot ma przeżyć, być dobrym wojownikiem i nie przynieść Klanowi Gromu wstydu.
No, czegoś faktycznie się domyśliła.
— Tak, poza tym możesz rzucić komuś w oczy piachem czy ziemią. Jest jeszcze markowanie, czyli zachowywanie się, jakbyś miała zaatakować lewą łapą, a w ostatniej chwili uderzając prawą, dla zmyłki — dopełniła wiedzy terminatorce.
Przeszły do Pomornikowej Grani, skąd poszły wzdłuż granicy przez Orłowo, Malinowe Chaszcze i Skrzypiący Grąd; w ostatniej z lokacji skręciły i wróciły do obozu. Przez ten czas powtarzały teorię walki, okazjonalnie przerywając wzmiankami o lokacji, gdzie się znajdowały. Złota powiedziała też Kopeć o tym, że Malinowe Chaszcze i Skrzypiący Grąd to tereny, które graniczą z Klanem Rzeki, który za przywódcę ma Krzywą Gwiazdę, zastępcę Mknący Nurt, a medyczkę Poranną Zorzę.
— Jutro spróbujemy walki w praktyce, przygotuj się — powiedziała, gdy doszły do obozu, po czym pożegnała się z terminatorką.

zacznij nowy dzień:]

Dalej Kopeć straciła zapał do tego treningu i tylko słuchała co Zaćmione Słońce miała do powiedzenia i przytakiwała w momentach, kiedy powinna. Wieść o walce normalnie by ją ucieszyła, ale teraz tylko napawała niepokojem. To będzie moment, w którym Zaćma przecież będzie jej na potęgę wytykać ten brak oka. To będzie zwykły taniec łamagi bez oka!

___

Musiała się stawić na trening. Nie ma przebacz. Chce go ukończyć, ale na samą myśl o spotkaniu z tą... Niepokojąco ponurą kotką gula staje jej w gardle. Stawiła się trochę wcześniej, przed mistrzynią i usiadła przy wejściu przypominając sobie to, co dowiedziała się od starszych terminatorów o takim treningu. Przede wszystkim: nie używa się pazurów.

A niepokojąco ponura kotka właśnie była w trakcie porannej toalety, kiedy… zobaczyła Kopeć przy wyjściu z obozu, nieco wcześniej, niż miały się spotkać. Uniosła brwi, ale nie zamierzała przecież karać tego, że stawia się wcześniej i jest chętna do treningu. Bo jest, a najwyżej tak liczyła Zaćmione Słońce… ? Cóż, w każdym razie odetchnęła i ruszyła w jej stronę.
— Dzień dobry, Okopcona Łapo. Do Ciemnej Głuszy — wskazała kierunek i zaczęła iść, czekając, aż jednooka podąży. Troszeczkę… nie była pewna, czego spodziewać się po koteczce, i jak zachowywać się w obliczu nie-do-końca-sprawnego terminatora. Z jednej strony robienie pod górkę choremu było niemiłe, ale z drugiej… chciała z niej zrobić kota, który byłby tak samo sprawny jak ten zdrowy, a to wymagało rzucenia jej tych samych oczekiwań, co takiemu. — Powtórz mi wszystko, co wiesz o walce.

Córce Kruczego Cienia zdecydowanie odpowiadała ta cisza. Ale jednocześnie była przygnębiająca. Jeny, jak ma być dobrze?! Kiedy Zaćmione Słońce poprosiła o przypomnienie tego, co się nauczyły o walce ostatnio, wbiła bardziej wzrok w ziemię. To pozwalało jej się skupić, kiedy patrzyła w ziemię z nadzieją, że ma sporo czasu na zastanowienie się.
— Oczy, uszy i pysk to wrrażliwe miejsca. U mnie oczy są kluczowe, więc muszę na nie uważać. Wrrażliwe jest rrównież garrdło, brzuch, okolice intymne. Podczas walki mogę też ustawić się tak, aby słońce rraziło kogoś w oczy i wtedy mam przewagę. Rrównież mogę rzucić komuś piachem w oczy - powiedziała to co na pierwszy rzut pamiętała. Ale nie skończyła, pamiętała to wszystko. — Też mogę mylić przeciwnika udając, że atakuje prrawą łapą, a tak naprrawdę zaatakuję inną - to co Zaćma mówiła jej, na co ona ma zwracać uwagę, pamiętała, ale nie widziała potrzeby by to powtarzać. A może musi? Może powinna, by nie widzieć niezadowolenia na jej mordce? Niepewnie uniosła pyszczek i spojrzała na wojowniczkę niepewnymi, trochę przestraszonymi oczkami. — I t-to wszystko. To pamiętam, i to co mi mówiłaś o mojej walce.

Och, jak dobrze, że Zaćmienie nie słyszała wszystkich tych myśli Okopconej Łapy, bo chyba udusiłaby ją na miejscu za niepotrzebne zaprzątanie sobie główki tym, co było nieistotne. Wysłuchała jej słów, kiwając głową i weryfikując, czy dobrze mówi; gdy ta skończyła, szybko przekartkowała sobie w głowie, czy czegoś nie ominęła, ale jej pamięć była raczej świeża.
— Tak, mniej więcej. Właściwie niewiele się o tym myśli podczas faktycznej walki, bo wtedy wszystko dzieje się szybko, więc dobrze wyrobić sobie instynktowny nawyk celowania w te punkty — dwie kotki zbliżały się już do ziem treningowych, a gdy już się tak znalazły – wojowniczka zatrzymała się i nakazała gestem ogona, by pointka zrobiła to samo.
— Dobra, to teraz wypróbujemy te rzeczy w praktyce. Atakuj — poleciła, ustawiając się stanowczo na ziemi.

No i oto chwila prawdy. Walka treningowa. Wiedziała tyle, że ma być bez pazurów. Kiedy mistrzyni już stanęła stanowczo na ziemi, Okopcona Łapa zrobiła parę kroków w tył by zwiększyć dystans między nimi. Szła za tym, co było powtórzone wcześniej. Ustawiła się tak, by słońce świeciło na niekorzyść Zaćmionego Słońca. Nie zwlekając ruszyła do przodu na mistrzynię biegnąc susami - biegła wpierw lewą stroną, by w ostatniej chwili pobiec na prawą i zamachnęła się łapką by uderzyć nią nos mistrzyni.

Okopcona Łapa w pierwszej kolejności zadbała o to, by złocista kotka patrzyła na słońce, co było… cóż, dobre, chociaż wątpiła, by w faktycznej walce miała czas na takie przygotowania. Pointka ruszyła w szarży, na co Zaćmione Słońce zdecydowała się odpowiedzieć szybkim umknięciem w bok.

Atak Okopconej Łapy: udany
Unik Zaćmionego Słońca: udany
Ostateczny atak Okopconej Łapy: nieudany

Co prawda ten manewr miał szansę się udać, ale wojowniczka była przygotowana i bardziej doświadczona - z łatwością znalazła się z boku, bez żadnej skazy, a terminatorka uderzyła jedynie powietrze. No, co dalej?

Okopcona Łapa przełknęła to, że jej się nie udało. W końcu, to jest tylko trening. Trenują, aby się udało. Koteczka nie zatrzymała się w miejscu i znowu ruszyła w stronę Zaćmionego Słońca, tym razem wybiła się, aby skoczyć na mistrzynię i ją przewrócić.

Miała wrażenie, że Kopeć trochę źle myślała. No bo, halo; miała przed sobą kawał kociska, wielką i umięśnioną Zaćmienie, a sama była jeszcze młoda i raczej słaba w mięśniach: dlaczego próbowała przewrócić kogoś tak większego od siebie? Na jej kolejną szarżę zareagowała tym razem atakiem: tym samym, który chciała wykonać pointka. Skoczyła w jej stronę, chcąc ją powalić.

Atak Okopconej Łapy: słaby
Atak Zaćmionego Słońca: udany

Kopeć uderzyła tylko nieznacznie w pierś swojej mistrzyni, ale została od razu powstrzymana impetem wojowniczki, która z łatwością swoim ciężarem i siłą sprawiła, że pointka leżała przewrócona na ziemi pod Zaćmieniem. No, to co teraz?