Ja z kolei nie byłam w ogóle zainteresowana kontaktem z rodziną. W końcu różnie mogło zostać odebrane to, że odrzucam od siebie matkę. Zaćmienie na pewno uznałaby mnie za jeszcze gorszą niż wcześniej. Tak też skupiałam się na innych rzeczach niż na próbie rozmowy z rodzeństwem. Bo po prostu się tego... bałam. Wróciłam do treningu i mogłam wychodzić też polować. Więcej mi nie było potrzeba na ten moment niż posiedzenie sobie w lecznicy, gdy nie miałam komu wymienić mchu lub innej roboty. Moja sylwetka pojawiła się w centrum obozu, bo chciałam coś zjeść. Rozglądałam się nieco nerwowo na boki, gdy podchodziłam do stosu. Zauważyłam też Sokół. Siostrę, która chorowała za czasów, gdy była w Klanie. Liczyłam, więc na to, że nie zwrócę jej uwagi. Wyciągnęłam ze stosu średniej wielkości mysz i odeszłam szybkim truchtem by zaszyć się gdzieś na boku, przy Wzburzonej Wodzie. Zaczęłam jeść starając się nie patrzeć najlepiej na nikogo. Tylko na własne łapy i zwierzynę, którą jadłam.

Żułam mozolnie kawałek myszy. Zmrużyłam nieco oczy patrząc się na swoje łapy. Sierść mi wszędzie odstawała. Wyglądałam jakbym wyszła właśnie z czyjegoś gardła. Z jednej strony chciałam wyglądać ładnie, a z drugiej było to mało możliwe. Ułożenie futra było czymś co mogłam zrobić, ale nie wiele by to dało. Było takiej tekstury, że bardzo szybko znowu wracało do brzydkiego sterczenia nieładnie. W zamyśleniu nie zauważyłam, że Sokół do mnie podeszła. Doszło do mnie to dopiero, gdy się odezwała. Połknęłam szybko to co miałam w pysku pod wpływem impulsu. Otwarłam szerzej oczy i spojrzałam na siostrę. Nie było sensu uciekać teraz. Zresztą to nie czarna kotka była kotem z którym nie chciałam kontaktu. Znaczy w sumie trochę tak, ale nie miałam do tego dobrego powodu niż fakt, że dzielimy tą samą matkę. Póki Sokół nie będzie mnie namawiać do porozmawiania z Dziką Różą to nie miałam powodu do stresowanie się jakoś bardzo.
- Cze...cześć Sokół - przywitałam się cicho i owinęłam nogi ogonem - pe...pewnie. Dobrze, że wy... wyzdrowiałaś.
Nie dało się ukryć, że widzieć Sokół zdrową było czymś nowym dla mnie. W końcu całe moje życie widziałam ją tylko leżącą w legowisku. Mimo, że spędzałam sporo czasu w lecznicy przed zaginięciem to nie mogłam powiedzieć, że odwiedzałam siostrę.

Uśmiechnęłam się delikatnie w stronę siostry i sięgnęłam po mysz by wziąć sobie kolejnego gryza. Tak na prawdę to temat tego co się ze mną działo nie przerażał mnie tak bardzo. Czułam, że potrzebowałam go w tamtym momencie. Może i brzmiało to niedorzecznie, ale takie miałam odczucia. Było trochę strasznie, ale odpoczęłam psychicznie będąc samotniczką. Co nie znaczy, że chciałbym do tego wrócić. Co to to nie, w Klanie czułam się lepiej. Miałam jakieś koty do okoła, nie musiałam być sama gdy tego nie chciałam. Plus miałam jakiś cel. Chciałam trenować, zostać wojowniczką. Dla własnej satysfakcji. Nie z powodu ambicji matki tak jak było do niedawna. Przełknęłam jedzenie zanim zaczęłam odpowiadać siostrze.
- Tak na prawdę to... to nie wiele się działo. A co do tego ja...jak się czuje teraz to do...dobrze. Cieszę się, że mogłam wrócić.
Najbardziej cieszyło mnie to, że mogłam porozmawiać z kotami za którymi tęskniłam. Na przykład z Lodowym Potokiem albo Rozżarzonym Krokiem. Ale były też koty z którymi nie chciała mieć do czynienia. Matka czy ojciec byli czymś oczywistym, ale nie chciałam też spotkać... Zaćmienia. I to nie z tego samego powodu co Sokół. Powodem czemu nie chciałam mieć do czynienia ze złotą siostrzycą jest to, że po prostu mnie nie lubiła. Była okropna, dokuczała mi, doprowadzała do płaczu. A po co mi w życiu ktoś kto robił takie rzeczy. Już matka była lepsza.
- A... a co u ciebie Sokół? Jesteś już termknatorką czy... czy niedawno wyszłaś od...od Lodowego Potoku?
Nie przepadałam za tym by skupiano się na mnie, więc dla odmiany chciałam spytać jak ma się siostra.

Doceniałam troskę siostry ale dla mnie zaklimatyzowanie było bardzo szybkie. Nigdy nie byłam kotem towarzystwa, ba! Bałam się kotów większość swojego życia. Dla mnie to czy stanowiłam część Klanu było stwierdzeniem czy czułam się tu przynależna, a tak było. Tu się urodziłam, tutaj żyłam, znałam też mimo wszystko jakieś koty stąd, które uważałam za ważne. Nie zależało mi na tym by poznawać ich więcej lub angażować się w coś więcej niż trening. Na razie skupiałam się właśnie na nim, później będę chciała znaleźć sobie jakiś kolejny cel. Byłam dosyć samotniczym kotem, który lubi towarzystwo paru kotów. To mi starczało. Bycie takim mało obecnym kotem, kryjącym się gdzieś w tyle. Ale przykładnym w obowiązkach. Myślę, że Sokół było o wiele trudniej na początku żyć z powrotem w Klanie niż mnie. W końcu ja byłam tylko chwilę zagubiona i poza tym wszystkim. Ona była zamknięta w lecznicy dłużej. Plus na pewno nie miała podejścia jak ja. Na ile ją znałam nie uważam by była kotem, który chce być wycofanym ze społeczeństwa.
- Dziękuję Sokół, do...doceniam to.
Złapałam swoją myszę i przysunęlam ją bliżej siebie. Wzięłam małego gryza i słuchałam co siostra mówiła dalej. Miło było słyszeć, że Sokół była już termknatorką i dogadywała się ze swoim mistrzem. Życzyłam jej w końcu jak najlepiej. Nie znałam jednak Nasięźrzała, znałam tylko jego imię bo no miał na imię Nasięźrzał, a takich imion się nie zapomina. Nie wiedziałam jednak jak wyglądał. Ale nie zamierzałam się o to pytać bo myślałam, że to głupie z mojej strony.
- Cieszę się, że do...dogadujecie się. Mo... może na... nadrobicie te księżyce gdy byłaś w lecznicy i zostaniesz niedługo wojowniczką.
Nie chciałam stwierdzać by miała ona zostać pierwszą wojowniczką z rodzeństwa - bo tego nie wiedziałam. Zaćmienie równie dobrze mogła skończyć już trening. W końcu była idealną córką prawda? Ale nie chciałam wiedzieć czy tak było czy nie. Nie zamierzałam psuć sobie humoru rozmową o niej. Drgnęłam uszkiem, gdy Sokoła Łapa wymieniła jakieś imię terminatorki pytając się o mojego mistrza.
- Tak moim mistrzem jest Rozżarzony Krok. A... Tęczowa Łapa jakie miała imię prze...przed mianowaniem?
Tutaj już musiałam się zapytać bo chciałam wiedzieć o kim mówimy. Bałam się dalej tym, że wyjdę na głupią, ale nie znałam żadnej Tęczy przed zaginięciem. A musiałam wiedzieć kto to, bo inaczej wiek by się nie zgadzał. A będąc jeszcze w Klanie byłam wręcz pewna, że kojarzyłam każdego po imieniu. Huh chyba tylko taki będę mieć problem z zaklimatyzowaniem się - na podłożu nie pamiętania imion i tych które się zmieniły.

Nie spodziewałam się tego by Sokoła Łapa miała aż tak duże problemy z Zaćmieniem jak ja by tak mówić. W końcu ona była cóż... fajniejszym kotem ode mnie. Złotej siostrzycy jednak było chyba trudnej zaimponować niż wcześniej myślałam. Uśmiechnęłam się nieco skrępowana że temat Zaćmionej Łapy mimo wszystko się pojawił.
- Za... Zaćmienie nie jest najmilszym kotem... - stwierdziłam dosyć cicho, ale Sokół mogła to śmiało usłyszeć - nie...nie przejmuj się.
Nie uważałam by Sokół zrobiła coś nie tak mówiąc o kimś po imieniu, którego nie znałam. Nie chciałam by tak to odbierała. Więc posłałam jej spokojny uśmiech, żeby się tym nie martwiła. W końcu nie musiała wiedzieć kiedy zabrakło mnie w Klanie ani czy byłam na jakiejś ceremonii. Z kolei mi zrobiło się głupio, gdy usłyszałam, że to moja siostra Paź była Tęczową Łapą. Aaa wstyd. Nie wiedzieć nowego imienia kogoś z rodziny. Mój ogon napuszył się na chwilę, by oklapnać, gdy trochę się uspokoiłam. Miałam nadzieję, że Sokół nie myślała sobie teraz o mnie bardzo źle.
- O...oh Paź! O...okej. Do...dobrze też wiedzieć że trenuje ją ten sam mi... mistrz co mnie.
Rozżarzony Krok musiał mieć teraz dużo terminatorów na głowie... miałam nadzieję że go to bardzo nie przemęcza. W końcu był też zastępcą. To nie była łatwa rangą.

Ja bardzo chciałam w pewnym momencie by Zaćmienie mnie polubiła. Była długo w lecznicy i chciałam się z nią z powrotem zżyć, gdy z niej wyszła. To wszystko jednak bardzo szybko legło w gruzach. Dalej było mi przykro jak złota mnie potraktowała. Nie próbowałam nawet z nią rozmawiać ponownie zanim zaginęłam. Dalej nie chciałam tego zrobić. Byłam przekonana, że potraktuje mnie w ten sam sposób. A Sokół zdawała się potwierdzać te myśli.
- To...to prawda - zgodziłam się i westchnęłam przybita.
Owszem. Zaćmienie rozmawiała w taki sposób, że tylko obrażała innych. Rzucała nimi po kątach, jednocześnie uważając siebie za jakąś... lepszą. Cóż bardzo długi okres życia bym się zgodziła z tym, że Zaćmienie jest lepsza od innych kotów. Życie jako samotniczka trochę oczyściło mi głowę z przekonania, że do niczego się nie nadaje i wszyscy są idealni tylko nie ja.
- N...nie widziałam się z Zaćmieniem od kiedy wróciłam można by rzec, że na szczęście.
Moje doświadczenie ze złotą siostrą było jeszcze z czasów jak byłyśmy kociakami. Niedługo przed ceremonią. Był już wtedy śnieg. Bardzo dobrze to pamiętałam. Niestety. Jak i to, że miałam ochotę najeść się śniegu na myśl o zostaniu terminatorką.

Zaćmienie była jedyną z rodzeństwa, z którą miałam jakieś większe interakcje przed powrotem. Wszyscy byli w lecznicy, ja byłam sama. Z zafiskowaną matką na punkcie tego bym była lepsza od innych, od ojca. Takie miałam wyobrażenie rodziny do tej pory. Ojciec, którego się bałam, Dzika Róża, której wymaganiom nie sprostałam, Zaćmienie, która na mnie fukała i zamazane plamy w pamięci co do reszty rodzeństwa. Generalnie nie najlepiej miało się moje dzieciństwo i relacje rodzinne. Koszmarnie wręcz. Po powrocie do Klanu się to wreszcie jakoś zaczynało kleić. Dalej byłam dosyć wrażliwa na tym punkcie, ale Sokół wydawała się być na przykład w porządku. Zdawała się być siostrą, której można było ufać. Zazdrościć również... ale to uczucie starałam się akurat wyprzeć z siebie. Siedziało jednak we mnie głęboko. Gdy byłam małym kotkiem potrafiłam tylko zazdrościć innym. Wszystkiego. Odwagi, wyraźnego charakteru, wyglądu. Zaćmieniu też długo zazdrościłam tego jaka jest. Dopiero później do mnie doszło, że akurat takim kotem jak złota nie chciałabym być. Ale takie odczucie, że mogłabym być inna, lepsza dalej się ze mną trzymało. Mimo, że nie postrzegałam siebie już jako totalnej porażki. Akceptacja samego siebie nie była jednak taką prosta. Nie udało mi się tego osiągnąć w pełni będąc samotniczką.
- Jak zresztą ka..każde powitanie z Zaćmioną Łapą.
Miałam jedno powitanie z siostrą. Jedno mi starczyło, by wiedzieć, że nie chce więcej próbować z nią rozmawiać. Nie miałam siły próbować zaimponować jej czymś innym, gdy byłam kociakiem. Nie było w tym sensu. Bo tylko by mnie wyśmiała i znowu zostawiła na śniegu.

Trochę mnie męczył temat Zaćmionej Łapy. Miałam w końcu o niej dosyć średnie zdanie jak i przykre wspomnienia związane z jej osobą. A obgadywanie kogoś takiego nie było najprzyjemniejsze. Pozostawiłam w końcu temat siostry uśmiechając się tylko lekko skrępowana i skupiłam się na skończeniu swojej myszy. Sokół jednak zjadła swoją zwierzynę szybciej ode mnie. Zaczęła się też zbierać bo musiała iść na trening.
- Pewnie - odpowiedziałam króciutko na to by zobaczyć się niedługo.
Odcięcie się od całej rodziny było trudne. Mając też teraz perspektywe na to jak zachowuje się ktoś inny z mojego rodzeństwa musiałam pomyśleć czy w ogóle trzeba to było robić. Nie chciałam utrzymywać kontaktu z mamą i Zaćmienie, ale taka Sokół na pierwszy rzut oka nie była najgorsza. Chociaż i tak nasza rozmowa sprowadziła się do narzekania na złotą siostrzyczkę, więc nie wiele o niej nie wiedziałam. Tak też Sokoła Łapa odeszła by przygotować się na trening, a ja męczyłam się dalej z myszą. Mozolnie mieląc mięso w pysku w cichym zamyśleniu.
//Zt

Każdy wojownik, nawet taki, co ma więcej wpakowane w energię, niż umysł, musiał czasem odpocząć, no nie dało się inaczej. Dlatego też po patrolu, który przerodził się potem w polowanie, Rwący Strumień wpakowała się do obozu, rzuciła swoje zdobycze na stos, a potem ruszyła w stronę legowiska wojowników, by trochę odpocząć, może nie pomyśleć, bez przesady, ale po prostu pobyć.
Zdecydowała się, że trochę przeczyści sobie futro pełne gałązek i błota. Nie zależało jej tak bardzo na wyglądzie, jak zapewne niektórym, aczkolwiek czasami te gałęzie wpijały się dość mocno w skórę, zależnie gdzie zdecydowały się zaplątać tym razem, a te już trochę ją irytowały, szczególnie ta za łokciem.

[Sosna]

‎ ‎ ‎ Dopiero ostatnio zgłębiłem tajemnice tunelu za legowiskiem kociąt. Okazuje się, że to nie tylko jeden tunel, a ich duża sieć! O ile wole większe i otwarte obszary, które pozwalają mi na interakcje z większą ilością kotów na raz oraz intensywniejsze swawole, to na cel postawiłem sobie, aby zwiedzić całe to mistyczne miejsce. Atmosfera tu była trochę inna, bardziej... wilgotna, o ile w ogóle atmosfera może taka być... może słowo, którego szukam to - przybijająca, oziębła, ponura, a nawet mroczna. Tak, te stokroć lepiej pasują.
‎ ‎ ‎ Brzmi to wyjątkowo negatywnie, aczkolwiek mnie to wcale nie odgania od ekscytacji w poznawaniu coraz to nowszych odłamów tych nor. Na miejsce w którym właśnie przesiaduje natknąłem się jakiś czas temu i pomimo nie zapamiętywania do niego drogi, to zawsze jakoś umiem na wyczucie się tu odnaleźć. Tak naprawdę odczucie niepewności gdy nie kojarzę drogi jest nawet fajne, szczególnie z nastającą po nim satysfakcją przy pojęciu swojego położenia.
‎ ‎ ‎ Wybrałem to miejsce na ten moment, ponieważ byłem dość głodny, a odkryłem że z jakiegoś powodu wojownicy zostawiają tu zwierzynę dla innych. Wyjątkowo kulturalne z ich strony i oby robili tak dalej! Zawsze przychodziłem tu i odkopywałem sobie świeżą myszkę lub ptaka, które smakowały mi bardziej, gdy nie były przygrzane sztucznie przez słońce.

/tencza

Jak to w życiu już było, czas szybko mijał. Kocięta zarówno jej jak i jej siostry były już bliskie mianowania i nie trzeba się nimi było zajmować tak jak jeszcze do niedawna. No może poza Wilkiem, bo swojego jedynego syna Tęczowa Chmura nadal czasem bała się spuścić z oczu. Tak czy inaczej, samodzielniejsze kocięta oznaczały więcej wolnego czasu dla niej.
Dlatego też tego popołudnia postanowiła zaprosić Barwne Niebo na wspólny obiad. O tej porze większość klanu odpoczywała w obozie więc miała nadzieję, że go spotka, jednak jak na złość nigdzie go nie było. Postanowiła ostatecznie zajrzeć do miejsca, gdzie wojownicy ukrywali sobie na później piszczki. Nie spodziewała się tam jednak spotkać jednego ze swoich siostrzeńców.
- O, cześć, Kłos - miauknęła nieco zaskoczona widokiem szczupłego kocurka. Bądź co bądź młodsze koty raczej tu często nie przychodziły. - Co porabiasz?