---

Niedawno Mętna Kałuża poinformowała go o tym, że Cicha Łapa ukończyła trening na wojownika, a więc z niechęcią zdał sobie sprawę z tego, że przyszedł czas na kolejną ceremonię, której wręcz wyjątkowo nie chciało mu się organizować. Chodzenie na spacery z Roztrzaskaną Taflą wydawało mu się znacznie bardziej interesujące od organizowania ceremonii dla, ilu, dwóch kotów na krzyż? Przypomniało mu się jednak, że w ostatnim czasie chyba wyzdrowiały jakieś tam kocięta Dzikiej Róży, a poza tym nowy wojownik w dość ograniczonych szeregach wojowników klanu Gromu zawsze był jakimś pozytywem, więc niech i tak będzie, może jednak było po co robić tę ceremonię. Któregoś dnia zebrał się więc w końcu, żeby wdrapać się na Liściasty Konar, z którego omiótł obóz swoim złocistym spojrzeniem.
– Niech cały Klan Gromu zbierze się w centrum obozu! – zawołał.

Cicha pognała pod Liściasty Konar niczym burza. Normalnie nie pojawiłaby się tak szybko, jednak to nie była normalna ceremonia! TO BYŁA JEJ CEREMONIA!
Wyszczerzyła ząbki w stronę Kruka, nerwowo przekładając łapy. Szybciej Gromiaki szybciej!

Wchodził właśnie do obozu z dwiema wiewiórkami w pysku, gdy zorientował się, że Krucza Gwiazda musiał zwołać ceremonię. Podreptał więc do stosu, by odłożyć zwierzynę, przeczesał futerko kilkoma szybkimi ruchami języka, po czym skierował się w stronę Cichej Łapy, którą namierzył już z wejścia do obozu.
— Cześć! — zamruczał pogodnie, ocierając się bokiem o jej bark, gdy wyszedł zza niej. — W końcu twój dzień, co? — dodał, siadając obok siostry. Cieszył się, że tak szybko udało jej się ukończyć trening i oboje będą wojownikami. Szkoda, że zostali tylko we dwójkę... ale wciąż była nadzieja, że Rozświetlona Łapa i Pokrzywowa Łapa jeszcze kiedyś wrócą. Nie można jednak było tego samego powiedzieć o Foczej Łapie...
Potrząsnął lekko głową, odpędzając od siebie myśli, które schodziły na nieodpowiedni tor. Powinni się teraz cieszyć, w końcu to święto Cichej Łapy!

Tęczowa Łapa tymczasem siedziała w obozie, pod jednym z krzewów, czyszcząc swoje futro. Kątem oka zobaczyła Kruczą Gwiazdę wskakującego na Liściasty Konar. To znaczyło jedno - albo zebranie albo ceremonia. Słysząc jego głos ostatnie kilka razy przejechała językiem po futrze i dołączyła do kilku pobratymców, którzy się już zebrali. Była już wśród nich Sokół. Pewnie w końcu zostanie mianowana na terminatora. Na wojownika miała być chyba mianowana Cicha Łapa, ale że Tęczowa Łapa niezbyt ją znała, to postanowiła nic nie zagadywać, może wyglądało by to dziwnie?
Usiadła obok Sokoła, wcześniej witając się z przywódcą skinieniem głowy.
- Na reszcie twoja ceremonia, prawda? - wyszeptała do siostry z lekkim uśmiechem na szarym pyszczku.

Zaćmiona Łapa usłyszała wołanie z gałęzi, gdy akurat była w obozie. Jej uszy uniosły się w zaciekawieniu; skierowała więc swoje kroki pod Liściasty Konar. Lubiła wiedzieć o zmianach w klanie, a nie miała nic lepszego do roboty... skrzywiła się jednak, gdy zobaczyła, kto już na ceremonii się zjawił. Sokół, i Tęczowa, która chyba bardzo się polubiła z Drgającą Powieką. No tak, przecież czarną trzeba było mianować - Zaćmiona Łapa zacisnęła nieco szczęki w podirytowaniu. Sokół ją denerwowała; denerwował ją jej sposób mówienia, denerwowało ją to że zachowywała się jakby była taka wielka mądra i dyplomatyczna, a chyba najbardziej denerwowało i zwyczajnie wkurzało ją to, że Sokół była zdeterminowana, ambitna i miała realną szansę doścignięcia Zaćmienia.
Nie widziała nigdzie w tłumie twarzy, do jakiej mogłaby się przysiąść, chociażby Złotej Łapy... Cóż. Usiadła gdzieś, gdzie nikt nie siedział i czekała, aż ewentualnie pojawi się znajoma twarz, a jeśli nie, to może spędzić ceremonię bez ploteczek, żaden problem.

Na ceremonii Błotnista Łapa usiadł gdzieś na boku, nie odstając za bardzo od grupy, ale też robiąc miejsce… tym, którzy będą mianowani, bo chyba o to chodziło. Po drodze do Liściastego Konaru, skinął głową tylko mistrzowi, Nasięźrzałowej Nocy. Ten siedział już jednak z jakąś kotką, więc zdecydował, że nie będzie do niego zagadywać, jak zresztą do nikogo. Z żadnym z obecnych kotów nie rozmawiał często, więc teraz też nie miał do tego powodu, a przyszedł tu głównie z ciekawości i chęci wysłuchania przywódcy. Dobrze za to, gdyby jego rodzeństwo się tu zjawiło, szczególnie Rdza, który nie był jeszcze terminatorem… no ale póki ich nie było, to zwyczajnie siedział, czekał i obserwował.

Pointka przyczłapała do zgromadzonych kotów. Po krótkiej obserwacji stwierdziła, że nie są tu dla niej, phi. Postanowiła jednak zostać, i tak nie miała co robić w legowisku medyka, a czuła się już lepiej.

Dosiadła się do Błotnistej Łapy i westchnęła – Kto dziś będzie mianowany? – mruknęła.
Ponownie przeskanowała zebranych. Nasięźrzałowa Noc rozmawiał z podekscytowaną Cichą Łapą, czyli pewnie to jej ceremonia. Spojrzała na Tęczową Łapę dosiadającą się do, e, kogoś? Nie widziała wcześniej tej kotki, więc ona pewnie też będzie mianowana. Pozostali albo byli w środku treningu, albo byli świeżo mianowani, więc to chyba tyle. – A gdzie nasz brat co wygląda jak twój mistrz? Rydz? Ryba...o! Rdza! Przyjdzie? Wypadałoby aby już został terminatorem. – dodała szeptem, co było dosyć dziwne jak na nią. Czyżby nie chciała innym przeszkadzać? Nie, po prostu nadal nie chciała nadużywać swojego gardła.

Był taki dumny z Cichej! Nadrobiła cały materiał razem ze swoją mamą i przypasowanie ich do siebie było strzałem w dziesiątkę. Mętna Kałuża dobrze odnalazła się w roli mistrzyni swojej córki i razem ukończyły trening. No i z lecznicy wyszły kociaki, więc tym bardziej było co świętować! Po wejściu do obozu kiwnął głową Krukowi, który siedział na swoim miejscu, przywitał się z uśmiechem z Trzask, po czym dosiadł się do Nasia z Cichą, witając się jeszcze wcześniej ze swoją terminatorką, Tęczą oraz siedzącą przy niej Sokół.
- Cześć! Nareszcie, co? Strasznie się cieszę, że zostaniesz wojowniczką - wyszczerzył się w kierunku Cichej, witając się również z rudym bratankiem. Ale to w końcu był wielki dzień Cichej! Pomimo wielu przeciwności losu, udało się jej je pokonać i osiągnąć sukces.

---

Krucza Gwiazda z jednej strony nie był zachwycony frekwencją, z drugiej… może to i lepiej. Mniejsza publiczność – mniej stresu dla niego, mniej kotów do mianowania – mniej myślenia.
– Cicha Łapo, wystąp – odezwał się, kiedy stało się jasne, że nikt się więcej nie zjawi. – Wołam do naszych przodków, by spojrzeli na tę terminatorkę. Ciężko trenowała, by zrozumieć prawa Kodeksu Wojownika, i zasłużyła na rangę wojownika. Czy przysięgasz postępować według Kodeksu Wojownika oraz chronić i bronić swojego klanu, nawet kosztem swojego życia?

– Hej Nasiu! – wymruczała ocierając się o policzek brata – nawet nie wiesz jak się ciszę, oh! Czuje się jakbym miała wyjść ze swojego futerka, haha!
Nie minęło długo gdy do rodzeństwa dosiadł się inny krewny - jej wujek, Rozżarzony Krok. Cichą bardzo cieszyła jego obecność, wszak był to jej ulubiony (i jedyny) wujek. Kiwnęła głową, witając się z zastępcą – Ja też się cieszę! Myślisz, że dostanę teraz terminatorka jak Nasio?

Nie zdążyła jednak usłyszeć odpowiedzi, gdyż została wezwana przez czarnego lidera. Posłała kocurom uśmiech, po czym wystąpiła dumnie na środek, pusząc pierś. Przybrała poważną minę, jednak po ruchach ogona kotki widać było jej podekscytowanie – Przysięgam! – odpowiedziała Krukowi. Tymi słowami, zakończyła swoje szkolenie. Była już dorosła. Teraz czekały ją obowiązki i opieka nad Klanem. Była podekscytowana i przerażona na raz, chociaż w tym momencie za bardzo nie myślała o swoich emocjach, a raczej liczyła uderzenia serca do momentu kiedy Krucza Gwiazda otworzy pysk, aby dać jej nowe imię.

---

– Z mocy Gwiezdnych nadaję ci miano wojowniczki. Cicha Łapo, od dzisiaj będziesz znana jako Cichy Poranek, witamy cię jako pełnoprawną wojowniczkę Klanu Gromu – ogłosił, po czym zamilkł, żeby Cicha miała swój moment, w trakcie którego klan skandował jej imię.
– Sokół, wystąp – odezwał się jeszcze, kiedy głosy zaczęły cichnąć. Trochę go w sumie bawiło, że Dzika Róża tak starannie sobie wybierała partnera, żeby mieć silne kocięta, a potem trzymała je krótko, żeby były silne również psychicznie… a te sobie chorowały, albo były leniami, albo nawet nie było ich w klanie. Piękna ironia losu. – Jako Sokola Łapa będziesz trenować pod okiem Nasięźrzałowej Nocy – ogłosił, po czym bez dalszych informacji zeskoczył z konaru i oddalił się, chyba że ktoś miał do niego jakąś sprawę.

— Nie dziwię się! — zaśmiał się wesoło, a gdy podszedł do nich Rozżarzony Krok, powitał go wesołym pomrukiem, ale już się nie odezwał. To był dzień Cichej Łapy i to ona powinna najwięcej gadać! Niestety, jak się okazało, nie miała to być długa ceremonia. Zaraz szylkretka wyszła na środek obozu i złożyła przysięgę, a Nasięźrzał zatuptał łapami w miejscu z podekscytowania. Gdy tylko otrzymała swoje imię i klan zaczął je skandować, zrobił to samo.
— Cichy Poranek! Cichy Poranek! — zawołał głośno, wystrzeliwując w jej stronę, żeby móc mocno ją przytulić. Był z niej taki dumny! Teraz oboje byli wojownikami! Po kilku uderzeniach serca skandowanie jednak ucichło, a Krucza Gwiazda przeszedł do mianowania jedynego kociaka, który postanowił przyjść na ceremonię — Sokolej Łapy... która została jego terminatorka. Aż sapnął z zaskoczenia, bo nie tego się spodziewał. Myślał, że to Cichy Poranek dostanie ją na terminatorkę... i zrobiło mu się trochę głupio. Stulił po sobie uszy i spojrzał na siostrę, uśmiechając się przepraszająco. Co z tego, że to nie była jego wina, skoro i tak czuł się winny odebrania jej pierwszej terminatorki, kiedy sam miał już, o zgrozo, trzech? Podniósł się z siadu i trącił siostrę nosem w policzek na pożegnanie, rzucił krótki uśmiech wujowi, po czym poczłapał w stronę Sokolej Łapy.
— Cześć! Na jutro mam już zaplanowane treningi i cię raczej nie wcisnę, więc spotkamy się za dwa wschody słońca o świcie... chyyyba że masz ochotę zacząć już teraz, bo w sumie to mam już wolne? — spytał, uśmiechając się do kotki.

Cichy Poranek. Oto jej nowe imię!
Nie zdążyła się nawet obrócić, gdy u jej boki pojawiła się ruda plama futra, znana też jako jej brat. Cicha czuła się jak kociak, który po raz pierwszy wyszedł z kociarni. Była w centrum uwagi - nawet jeśli na chwilę - wszyscy na nią patrzyli i krzyczeli jej nowe imię.
Jednak nie była jedynym kotem przechodzącym na nowe stanowisko, nie, nie! Nie chciała kraść uwagi czarnej kotce.
Nie można powiedzieć, że kotkę zabolał fakt, że ona nie dostała terminatora, a jej brat na wejściu dwa...i teraz kolejnego. Nie miała mu tego za złe i w sumie nie miała czasu się smucić!
Pożegnała kocura kiwnięciem głowy i spojrzeniem mówiącym "wszystko okej!". Wiedziała, że będzie się źle czuł, jakby jej coś odebrał, ale taki był Nasio.
Dosiadła się za to do bardziej rudego kocura – Cichy Poranek, haha! Podoba ci się? – spytała zastępcę Klanu.

Zgodziła się, więc nie pozostawało im nic innego, jak tylko udać się do Ciemnej Głuszy i tam porobić coś... coś. Jeden trening zaczął na spokojnie od Kodeksu, drugi od polowania, to może teraz, tak dla urozmaicenia, spróbuje zacząć od walki? To brzmiało niekonwencjonalnie, ale na pewno jej się przyda, bo była już w sumie całkiem wyrośniętym kotem i nauka podstaw walki pomoże jej rozwinąć muskulaturę i nabrać kondycji, zwłaszcza jeżeli będzie regularnie ćwiczyć.
— Nie, spoko, żaden problem — odpowiedział, kiwając głową. — No to chodźmy — dodał, po czym kiwnął głową na pożegnanie każdemu, kto akurat spojrzał w jego stronę i odmaszerował w stronę wyjścia z obozu.

zt

Kocurek po dłuższej chwili obserwacji pomyślał, że o wiele fajniej byłoby z kimś skomentować to, co się dzieje i wymienić się spostrzeżeniami, zamiast niezręcznie siedzieć na środku i gapić się na innych. Na szczęście, to właśnie wtedy spostrzegł swoją siostrę! Uśmiechnął się szeroko, już zacierając łapy do wygłoszenia tego, co mu chodziło po głowie.
— Cześć, Malinowa Łapo. Nie wiem na pewno, ale ta czarna kotka o tam, widzisz?, wygląda na terminatorkę, jednak nigdy nie widziałem jej w naszym legowisku. Jestem pewien, że zostanie mianowana — odrzekł, nie mogąc się doczekać by to sprawdzić. Co do Cichej (jeszcze) Łapy, to nie miał pojęcia czemu się tak szczerzyła, nie znał jej lecz spośród zgromadzonych kotów wyglądała zdecydowanie na najbardziej podekscytowaną. To jednak było dla niego za mało, by sądzić że zostanie mianowana.
— Powinien. Już i tak ma zaległości, martwię się trochę — rzekł, wzdychając. Chciał jeszcze coś dodać, ale się zaczęło. Kotów było… mało, ale Krucza Gwiazda miał coś do zrobienia i to wykonywał, mianowicie wezwał do siebie Cichą Łapę, a jednak! Kocurek znał już formułkę przysięgi, mógł powtarzać ją jednocześnie w myślach. Jakoś tak, zawsze utykały mu w głowie podobne rzeczy. Zaś gdy przyszło do skandowania imienia, obrócił się niepewnie do szylkretki, patrząc czy również powtarzała imię Cichego Poranku i jeśli tak, to sam głośno je wykrzykiwał, a jak nie to trochę ciszej i niepewniej.
— O popatrz, miałem rację. Trochę dziwne, że ta nowa wojowniczka nie dostała ucznia. Może wszyscy czekamy jeszcze na Rdzę — zastanowił się na głos. W sumie, hm, pomyślał że może takie świeżo wytrenowane koty nie dostają swoich terminatorów, o ile to nie konieczność, czy coś. W każdym razie Nasięźrzałowa Noc miał teraz więcej treningów do prowadzenia… ciekawe czy dla niego to coś znaczyło, coś w rodzaju… ugh, częstszego wstawania o poranku.

Spojrzała na wymienioną przez brata kotkę. Eh, nic ciekawego, ot zwykła czarna kotka. – Zaległości, nie zaległości, nadrobi – wzruszyła ramionami – Szczęściarz, może sobie leżeć i leniuchować, podczas gdy my odwalamy całą tą terminatorską robotę, phi – wywinęła wargę. Miała coś dodać, jednak Krucza Gwiazda ŚMIAŁ jej przerwać. Dołączyła się do wiwatów brata, tak jakby od niechcenia.
– Nie wiem czy w kodeksie jest zasada, że KAŻDY nowy wojownik ma dostać terminatora przy mianowaniu. A co do Rdzy – rozejrzała się po rozchodzących się kotach – nie wydaję mi się. My też powinniśmy iść. Mam ci tyle ploteczek do powiedzenia, że huhu! – powiedziała wstając i przeciągając się w przód i w tył. Machnęła zachęcająco ogonem, oddalając się w stronę Drzewnej Mordki.



/zt