Nie było dane nam dużo porozmawiać po ceremonii. Szybko mi się głos skończył, chociaż liczyłem na to, że trochę dłużej uda mi się wytrzymać. Jednak nie miałem na to wpływu... Musiałem poczekać, aż się do końca wyleczę. I taki okres w końcu nastał. Przyszedłem do legowiska Jeziora, w którym chciałem go zastać, lekko poruszając ogonem. Czułem, że go zawiodłem. Na pewno miał mi za złe to, że w taki sposób go potraktowałem, chociaż nie miałem niczego złego na myśli... Niestety, wszystko zeszło się w czasie z moją chorobą i oto efekt.
- Jezioro? Chcesz... Rozpocząć trening? - zadałem pytanie, wcześniej przełykając ślinę. Trening Jerzyka szedł swoim tempem, dodatkowo liliowy nie był zbyt rozmowny... Miałem nadzieję, że to nie jest wrodzony brak mowy, a jedynie jakaś... Jego przypadłość, przez którą ogranicza wypowiadane słowa.

Jezioro siedział akurat w swoim legowisku, myjąc długie futro. Gdy usłyszał głos Renifera od razu podniósł wzrok. Gdy usłyszał pytanie mentora natychmiast na jefo pysku zagościł uśmiech podekscytowania. Machną puchatym ogonem z zadowolenia.
- No jasne! Gdzie pójdziemy? Zobaczę w końcu coś poza jaskinią? - zapytał z podekscytowankem.
Ostatnio był tak podekscytowany podczas ceremoni mianowania na nowicjusza. Szybko to podekscytowanie minęło, gdy okazało się, że Renifer jest chory. Ni ale ck poradzić? Jakby to wyglądało jakby wymuszał na nim rozpoczęcie treningu?
- Lepiej się już czujesz? - zapytał nieco spokojniej, bardziej z grzeczności niż z realnego zmartwienia. Tym razem widział, że kocur doszedł do siebie ale wypadało zapytać.

- Tak, oczywiście. Już ruszamy - odpowiedziałem, po czym wyprowadziłem młodzika na zewnątrz. Nie chciałem mu stać na drodze do rozwoju, chociaż wiedziałem, że mogę nie podołać. Nie znałem za bardzo Jezioro, pomimo naszych rozmów.
- Tak, dużo lepiej... Dziękuję. I przepraszam, że tak ta cała sytuacja wyszła... Ale... Nadrobimy, co? - zapytałem cicho z lekkim uśmiechem, kierując wzrok na młodszego, przyrodniego brata. Po wyjściu z jaskini, skierowałem wzrok w stronę granicy z górami, którą było kamieniste przejście.
- Um... Szkolenie na strażnika obejmuje naukę walki i dokładny patrol granic. Poznasz też bliżej wierzenia i święta plemienne... No i Znaki Przodków. Chcesz... Masz coś, od czego chciałbyś zacząć? - zadałem pytanie, nie bardzo wiedząc, od czego mogliśmy zacząć. Z Jerzykiem rozpocząłem patrolem, ale może Jezioro to w ogóle nie ciekawić. No i też trochę mnie ciekawiła decyzja czarnego.

Kocur niemalże od razu wstał i otrząsnął nieco, zbyt bardzo przygładzone od mycia, futro. Nietypowym dla niego, weselszym niż zwykle chodem ruszył za Reniferem. Gdy tylko wyszli z jaskini od razu uniósł nos do góry, ciesząc się świeżym powietrzem, jaki oferował zewnętrzy świat.
- Nie szkodzi... Wszystko nadrobię! - miauknął szybko, chcąc zapewnić mistrza, że będzie się starał. Nie chciał wyjść przed nim na lenia, korzystającego z choroby mistrza. Bo wcale tak nie było, Jezioro chciał jak najszybciej ukończyć swój trening i zostać strażnikiem.
- Możemy zacząć od przynajmniej jakiś podstaw walki? - zapytał, prawie od razu słysząc pytanie kocura. W końcu walka przecież była najważniejsza w jego treningu... chyba. Tak czy siak na pewno ważniejsza, niż tereny, które i tak prędzej czy później pozna, albo świąt czy tych bezużytecznych znaków. O nich w ogóle nie musiał słuchać, i tak już za dużo o nich wiedział...

- Jasne, nie ma problemu - odpowiedziałem z lekkim uśmiechem. Cieszyłem się, że Jezioro pała się do walki, bo... Jerzyk taki zdecydowanie nie był. Był raczej... Milczący i stonowany. Cieszyłem się po części również z tego, że mogłem z Jeziorem porozmawiać.
- W walce najważniejsza jest strategia i twój własny sposób walki. Każdy ze strażników posiada własny styl, który go charakteryzuje, wykorzystujący jego silne strony i jak najbardziej tuszując słabe. Przy dużej ilości walk treningowych, znajdziesz swój styl. Ja jestem silny i bardzo... Duży, dlatego dobrze czuję się przy walkach z bliska, przygniatając przeciwnika swoją masą. Moja mistrzyni, Pąk, wykorzystywała jednocześnie swoją siłę i zręczność, by zadać bolesne rany przeciwnikowi i się wywinąć od niebezpieczeństwa. Jak myślisz, jaki styl by mógł do ciebie pasować? - zadałem pytanie, chcąc, by Jezioro najpierw pomyślał nad swoimi silnymi i słabymi stronami. Co mu wychodziło dobrze, w czym nie czuł się zaś pewnie.
- Jeśli chodzi o konkrety... W walce istnieją czułe miejsca, w których ciosy są znacznie bardziej bolesne. Są to pysk, szczególnie oczy, nos i uszy, a także gardło i brzuch. To głównie na nich należy się skupić, ale dużo zależy od przeciwnika, z którym walczysz. U ptaka drapieżnego będziesz celować w skrzydła, by nie wzbił się w powietrze, u lisa czy psowatego... Będzie to nos i oczy, bo atakuje przede wszystkim za pomocą zębów, dlatego pysk jest znacznie bardziej dostępny od pozostałych czułych punktów...

Jezioro pokiwał głową w zamyśleniu. Nigdy w zasadzie nie zastanawiał się nad swoimi mocnymi i słabymi stronami. Ani nad fizycznymi, ani psychicznymi. Bez wątpienia był większy od swoich rówieśników, ale na pewno też od nich wolniejszy i mniej zręczny.
- Myślę, że nie jestem zbyt zręczny czy szybki... Bardziej pasowałby mi styl z wykorzystaniem siły i masy - odparł po chwili i spojrzał na Renifera. Czy nie zabrzmiało to jakby chciał mu się podlizać preferując podobny styl do niego? Miał nadzieję, że brat tak nie pomyśli.
- Często zdarzają się walki z drapieżnikami? - zapytał, słysząc kolejną jego wypowiedź.

Po pierwszych słowach kocura, na moment przesunąłem wzrokiem po jego ciele. Wydawało mi się, że Jezioro jest właśnie z tych zwinniejszych, jednak wyższych kotów, co było ciekawym połączeniem. Długie łapy mogły szybko zmniejszać odległość pomiędzy nim a drapieżnikiem, a zręczność i gibkość wymierzać celne ciosy w czułe miejsca, szybko pozbawiając wroga gruntu pod łapami. Ale Jezioro zna siebie lepiej, być może podczas treningu zmieni się jego styl walki.
- W takim razie dobra będzie walka w zwarciu. Napieranie swoją masą na przeciwnika, stabilna pozycja na ziemi i silne ciosy przede wszystkim łapami. Walcząc z drugim kotem możesz również celować w łapy, na których stoi. Szczególnie w nadgarstki, ciosy w nie nie są zbyt przyjemnie. Ogon jest odpowiedzialny za równowagę, jak udałoby ci się go uszkodzić, to masz bardzo dużą przewagę, ale to jest dość trudne - powiedziałem, dzieląc się początkową strategią, którą Jezioro mógł wykorzystać w walce. Później popracują nad rozwijaniem muskulatury, poznawaniem nowych ciosów, przerabianie różnych strategii w zalezności od rodzaju przeciwnika... Dużo tego było.
- Hm. Dość często. Przede wszystkim na polowaniach, gdzie łowcy natykają się na drapieżników, mamy wtedy za zadanie ich chronić. Podczas patrolów również natykamy się na drapieżniki czy samotników... Czasami samotnicy dają się odprowadzić na granicę, a czasami bywają agresywni, dlatego... Trzeba ich wyprosić wtedy siłą - powiedziałem, dzieląc się realiami życia strażnika. Ich rolą była ochrona, zarówno samych siebie, jak i całego plemienia. Mieli zapewnić bezpieczeństwo wszystkim, co żyją w ich społeczności, walcząc z drapieżnikami czy przeganiając obce koty.
- Walka z różnymi rodzajami drapieżników polega na wykorzystaniu różnych strategii. Część z nich jest bardzo silna, tak jak borsuki czy dziki. Są to bardzo niebezpieczne drapieżniki, które mogą poważnie uszkodzić nawet doświadczonego strażnika. Przy dzikach należy uważać na ich wystające kły oraz na lochy z warchlakami, które bywają bardzo agresywne w obronie swojego potomstwa. Przy borsukach... Są bardzo agresywne w obronie swojego terenu, ale jak go spotkasz poza jego miejscem zamieszkania, to raczej nie zwróci na ciebie uwagi niesprowokowany... Małe drapieżniki, takie jak kuny, łasice czy wydry, są bardzo zręczne, a ich futro jest śliskie. Trzeba przy walce z nimi uważać, bo mogą się bardzo szybko odwinąć. Chciałbyś może spróbować swoich sił w walce treningowej?

Jezioro nieco się spiął, gdy Renifer przejechał po nim wzrokiem. Czy źle określił swoje predyspozycje? Chyba nie...
Podniósł na niego z powrotem wzrok, gdy ten zaczął mu tłumaczyć styl walki dla niego. To wszystko brzmiało na dość skomplikowane. Jezioro miał nadzieje, że prędzej czy później to załapie.
Te wszystkie opisy walk z dzikimi zwierzętami też brzmiały na niebezpieczne i dzikie... Z jednej strony Jezioro nie mógł się doczekać, kiedy tylko będzie mógł stoczyć jakąś małą walkę i pokarze co umie... Ale z drugiej strony miał nadzieję, że da radę w walce.
Jego wąsy drgnęły z zainteresowania, gdy mistrz zaproponował mu walkę treningową.
- No jasne! - miauknął z lekkim podekscytowaniem.

- Jak coś, to podczas walk treningowych obowiązują pewne... Zasady. Nie uderzamy z całej siły, pazury mamy schowane, a zęby jedynie chwytają skórę. Może ciosy będą słabe, ale nie będę cię oszczędzał, jasne? - zadałem pytanie, lekko rozstawiając łapy i uginając je, równomiernie rozkładając ciężar ciała. Moja broda zasłoniła częściowo gardło, dałem Jeziorowi podpatrzeć moją pozycję i poczekałem, aż samemu podobna przybierze.
- Zaczynam - powiadomiłem kocura, po czym ruszyłem do ataku. Moim planem było mocne odbicie się z tylnych łap, by następnie zaszarżować na młodszego kocura i uderzyć swoją klatką piersiową o jego ciało, a konkretniej o jego łopatkę, podchodząc do nowicjusza pod pewnym kątem od przodu. Chciałem go powalić, zburzyć równowagę i pokazać swój styl walki.

Uważnie słuchając Renifera, tak jak kazał schował pazury, rozstawił nogi w lekkim zgięciu, tak jak zrobił to biały kocur.
- Jasne!
Zjeżył nieco puchate futro, gdy mistrz ruszył w jego stronę, nie spodziewał się, że zaczną tak szybko! Ustał odruchowo na dwóch łapach, tak, że zderzyli się klatami. Zachwiał się lekko. Kompletnie nie wiedział co teraz ma zrobić, ale przecież nie mógł tego pokazać. Starał się napierać na Renifera swoim mniejszym ciałem.

Atak Renifera: krytyczny!
Atak Jeziora: nieudany

Jezioro nie miał w pierwszej wymianie ciosów szczęścia. Podniósł się na tylnych łapach, jednak impet Renifera, z którym się zderzył, bardzo szybko wytrącił go z równowagi, przez co poległ na ziemię brzuchem do góry. Biały strażnik miał się za to bardzo dobrze, atak czarnego nie wyrządził mu żadnych szkód... Można powiedzieć, że nowicjusz nie był w stanie nawet go dotknąć.


Widziałem, jak powalam swojego brata... Jednak nie mogłem mu odpuścić. Walki toczą się szybko i bezlitośnie, a będziemy mieć masę czasu, by dopracować szczegóły. Oczywiście nie chciałem go skrzywdzić, dlatego przez ułamek sekundy spojrzałem, czy nowicjusz żyje po twardym uderzeniu kręgosłupem w ziemię, a gdy widziałem, że wszystko w porządku, to od razu przystąpiłem do kolejnego ataku. Tym razem chciałem zaatakować odkryty brzuch kocura za pomocą ciosu z góry łapą. Jedną łapę chciałem wycelować w brzuch, drugą z nich podeprzeć się z boku kocura, by nie opaść na niego całym impetem swojego wielkiego cielska.

Jezioro wylądował ciężko na plecach, przez chwilę nie mogąc złapać tchu w płuca. Spojrzał na Renifera ze zdziwieniem. Nie spodziewał się tak agresywnego ataku, ale cóż, tak wyglądają prawdziwe potyczki. Dzikie zwierzę nie będzie czekało aż ten się podniesie i otrząśnie. Lepiej niech już teraz się do tego przyzywczaja.
Zacisnął zęby i naprężył tylne łapy w celu kopnięcia mistrza w brzuch. Miał nadzieję, że pomoże go to jakoś odepchnąć, albo przynajmniej zbije go z tropu a Jezioro będzie miał czas na przewrócenie się plecami do góry, by schować brzuch.

Atak Renifera: nieudany
Atak Jeziora: udany

Widocznie atak Renifera nie odniósł skutku. Owszem, zawisł nad kocurem, ale jego równowaga została trochę zaburzona, przez co jego atak nie odniósł skutku. Za to ten Jeziora? Jak najbardziej! Kopnął białego w brzuch, przez co ten syknął, lekko się zginając w pół. Czarny zdołał się przewrócić również na brzuch, przez co ukrył czułe miejsce.


Zabolało, ale to dobrze. Uśmiechnąłem się delikatnie, po czym zaatakowałem ponownie. Tym razem chciałem złapać za skórę na karku czarnego kocura, chcąc go przytrzymać w miejscu i pokazując, że czasami ukrycie słabego punktu jest niebezpieczne. Jakby mi się udało, nowicjusz nie miałby się jak obronić i mógłby się tylko szarpać, a będąc na brzuchu, wyrządziłby dużo więcej szkód.

Jezioro uśmiechną się w myślach zadowolony z udanego ruchu. Kopniak w brzuch najwyraźniej podziałał, bo Renifer aż syknął z bólu. Ale to przecież był nie koniec. Chcąc skorzystać z chwilowej nieuwagi Renifera podjął próbę ''ucieczki''. A raczej nie ucieczki tylko zmniejszenia dystansu, by teraz samemu zaatakować. Już zebrał siły w łapach by odskoczył nieco do przodku, spod łap mistrza.

Jezioro wytrzeszczył zęby w grymasie niezadowolenia, masa Renifera, która przyciskała go do ziemi jak zaczęła go powoli irytować. Tym razem zdecydował się na nieco dosadniejszy atak niż zwykły kopniak, próbował wyciągnąć łapę by zdzielić Renifera w głowę. W głowie miał dwie możliwości, albo kocur się od niego odsunie po uderzeniu albo jeszcze bardziej dociśnie go do podłoża. Warto było i tak spróbować.

Atak Renifera: udany
Atak Jeziora: udany

Renifer zdołał złapać drugiego kocura za kark, udało mu się złapać za bok szyi czarnego, ale łapa lecąca w stronę jego głowy powstrzymała go od przytrzymania Jeziora. Cios nowicjusza był celny, dobrze wymierzony w skroń białego, co odsunęło Renifera od niego i w końcu mógł się wydostać.


Byłem zadowolony z przebiegu walki. Pomimo że Jezioro był nowicjuszem, walczył dobrze, miał dość dobrą intuicję... I nawet dobrze, że nasze ruchy tak się zgrały, że mogłem go puścić. Chciałem zobaczyć, jak sobie radzi z walką na dystans. Ale jednocześnie miałem dla niego... Niespodziankę. Gdy nowicjusz mógł się już podnieść z gleby, zebrałem trochę ziemi w łapę, starając się ją rzucić w jego oczy i częściowo go oślepić na parę chwil. Wykorzystanie środowiska. Następnym moim ruchem było zbliżenie się i wycelowanie łapą w policzek Jeziora, niezależnie od tego, czy mi się udało, czy nie.

Jezioro w końcu wyrwał się z łap Renifera. Odszedł od mistrza na kilka długości ogona dalej, przyglądając mu się dokładnie. W głowie obmyślił już kolejny ruch, chciał podejść białego kocura nieco zboku, nawet od tyłu jeśli się da i zaatakować tak, by ciężko było mu się obrócić. Dojrzał, że kocur bierze w łapę garść piachu, najwyraźniej Renifer podczas walki poza siłą używał też podstępu. Ciekawe...
Jezioro postanowił jak najszybciej wykonać zaplanowany atak, zanim Renifer mógłby go w tym wyprzedzić!

Akcja Renifera: rzut kością 1d10 - parzyste - udana, nieparzyste - nieudana. Wypada 8 - celność Jeziora zostaje obniżona na następne dwa ruchy

Atak Renifera: nieudany
Atak Jeziora: nieudany

Ziemia została wsypana w oczy niezbyt spodziewającego się tego ruchu Jeziora. Jak zdołał zobaczyć, że Renifer bierze coś w garść, to już potem... No, praktycznie już nie widział. Drobinki piasku drażniły jego oczy, uniemożliwiając mu celowanie, przez co jego atak na bok kocura się nie udał. Nie zdołał nawet podejść do boku Renifera, nawet jak mu się wydawało, przez co nie trafił kompletnie. Ale nie ma tego złego... Atak białego kocura również się nie powiódł, mijając się z policzkiem swojego nowicjusza o dosłownie centymetry, muskając lekko jego wąsy.

Oślepienie widocznie zadziałało... Ale jednocześnie moja passa się skończyła. Za niedługo i tak będziemy pewno kończyć, jak na pierwszą walkę, szło kocurowi bardzo dobrze. Przynajmniej miał takie wrażenie. Chociaż za bardzo chyba nie celował w słabe punkty... Musiał to jeszcze przeanalizować. Zdecydowałem się ponownie na atak, korzystając jeszcze z chwilowego oślepienia nowicjusza, próbując ponownie wymierzyć łapą w jego policzek. Tym razem chciałem trafić, ale nie wkładałem w ten ruch całej mojej siły. Nie było potrzeby. Chociaż chciałem mu jeszcze coś pokazać... Ale to może, jak już odzyska wzrok.

Jezioro zawarczał z irytacją, gdy do jego zielonych oczu dostał się piasek. Oczy szybko zaczęły piec, a czarno-biały szybkimi ruchami starał się je przetrzeć, by pozbyć się bóli i nie stracić orientacji, zanim Renifer znów będzie chciał go zaatakować. Mysi móżdżek - zajęczał w myślach, na własną głupotę, przez którą nie zdążył uniknąć ataku piachem.
Przestał szybko przecierać oczy i nieco na ślepo, rzucił się w stronę mistrza. Wycelował nieco w bok, z zamiarem ugryzienia w bark, nieco zapomniał przy tym, że to nie jest prawdziwa walka, brawura wzięła górę. Zapomniał nawet o zakazie używania pazurów i gryzienia.